ط
کڻي ڪجهه وِکون، ماڻيون پنهنجو آجپو.
طريقت شاه عنايت جي، سِکي ٿيون سُڄاڻ،
ته پسون اندر پاڻ، وڏائي سڀ وُجود جي.
طريقت شاهه عنايت جي، جڏهن سمجهي جِن،
تڏهن مَرڪائي تِن، وڏائي سڀ وُجودَ جي.
طريقت شاهه عنايت جي، سڀ منصوري مام،
مَرڪندي تائين قيام، وڏائي رُڳو وجودَ جي.
طريقت شاهه عنايت جي، ’جو کيڙي سو کائي‘،
اِنهيءَ منجهه آهي، وڏائي سڀ وجودَ جي.
طريقت شاهه عنايت جي، اناالحق اعلان،
مِٽيءَ لهي ٿي مان، پڙهي نماز عشقَ جي.
طريقت شاهه عنايت جي، سمجهي سارو لوڪ،
ته جَرڪِي پوي جهوڪ، جُهونجهارڪِيءَ جوتِ سان.
طريقت شاهه عنايت جي، صورت کي سلام،
محبت سکڻ مام، آئي آهه وجودَ جي.
طريقت شاهه عنايت جي، سِکي سڄي سِنڌ،
ته آجي ڪري جِند، ماڻيون پنهنجو آجپو.
طريقت شاهه عنايت جي، سِکين جي مشڪور!
ته صدين سندا سُور، لحظي منجهه لهي وڃن.
*
[b]ڪافي[/b]
[b]ٿلهه[/b]: طريقت شاهه عنايت جي ڪيا منصُور ڪئين پيدا،
انالحق جي ڪيا نعرن نشانبر نُور ڪئين پيدا.
سدا مستن جي مستيءَ سان مدامي مست مئخانا.
پيئڻ سان پرت ٿئي پختي، پرينءَ جا پُورڪئين پيدا،
سَري جو راز جن سمجهيو ٿئا بي سِر اُهي سورهيه،
رنداڻي رمز کي ڄاڻي، ٿيا رنجور ڪئين پيدا.
سدائين سونهن ٿي ساقي! اجهائي اڃ ادائن سان،
نشاني تي چڙهي نيڻن ٿيا مخمور ڪئين پيدا.
سدا ويراڳ راڳيءَ جو، رچي ٿو روح ريجهائي،
سُرندي جا ٻُڌي ڪي سُر، ٿين ٿا سور ڪئين پيدا.
سچل ۽ شاهه ۽ سامي، اياز، استاد ۽ تاجل،
سُتي ساڃاهه جي پيئندي، ٿيا مشڪور ڪئين پيدا.