ٻ
ماٺ جي ممات، تڙي ڪڍون سنڌ مان.
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، ڀڄايون اونداهه،
جِهلُ منجهائي ساهه، اصل کان آدميءَ جو.
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، چمڪِي پئي چانڊاڻ،
ماٺ سندو مانڊاڻ، ٽٽي ساري ڏيهَه تان.
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، اُڀرِي پوي سجُ،
ٻيائيءَ جو ٻجُ، ڪڏهن ڦُٽي ڪينڪي.
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، جرڪي پئي حيات،
انساني عادات، نُور سان نروار ٿئي.
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، سَگهو ٿئي ضمير،
انساني خمير، مَرڪِي ماڻي ماڻهپو.
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، ته تڙيون جهالت،
بدلجي حالت، پنهنجي سنڌي قومَ جي.
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، سِرڄي ڪا ساڃاهه،
وڃي ٿِي وهه واهه، سنڌڙي لئه سنسار ۾ .
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، سَگهو ٿئي ڪو سچُ،
ڪوڙ، ڪُپت، ڪچ، نڪري ساريءَ سنڌ مان .
ٻاريو ڏيئا علمَ جا، پيدا ٿئي شعور،
ماٺ جو مشڪور، ٽري ڏولائو ڏيهَه تان.
*
[b]وائي
[/b]
ٻهڪي ٻاٻاڻن جي ٻولي، راضي ٿئي شل ڏات، الو ميان.
نيٺ کٽي هيءَ رات الو ميان!
ستل ساري سُونهَن اُٿي پئي، جاڳي پئي جذبات، الو ميان.
ٽٽي ماٺ مما ت الو ميان!
نيٺ کٽي هيءَ رات الو ميان!
لالچ جو ڪو سپ نه سونگهي، انساني ته حيات، الو ميان.
مات نه ڏي ڪا مات، الو ميان!
نيٺ کٽي هيءَ رات الو ميان!
جذ با جاڳن، سوچون جاڳن، ٽُٽي سڀ مصلحات ،الو ميان!
جهوري ڏي ڪا جهات الو ميان!
نيٺ کٽي هيءَ رات الو ميان!
پيار جي ڪُک ۾ ڪوئي نه هاڻي، ڪوڙ هڻي ڪو ڪاتُ، الو ميان.
جاڳي پنهنجو ساٿ الو ميان!
نيٺ کٽي هيءَ رات الو ميان!