ع
شايد نه پيتُئي کير، منهنجي سنڌوءَ ماءُ جو!
عينڪ پائي انڌ جي، وڪڻين پيو ايمان،
هن ڀُومِيءَ بي ايمان، اڳ نه ڄڻيو ڪڏهين.
عينڪَ پائي انڌَ جي، ڪُهين سڳو ڀاءُ،
تو ۾ ناهي ساءُ، ماڻهوءَ جي مٽيءَ جو.
عينڪ پائي انڌَ جي، بڻجي وئين دلال،
ڪيڏو آهه مَلال، توتي اڄ تار يخَ کي!
عينڪ پائي انڌ جي، وِڃاءِ نه سُڃاڻَ،
اکين منجهه ڪا آڻ، بِينائي برهَه جي.
عينڪ پائي انڌ جي، ڏسين نقلي رنگ،
اندر جي اُمنگ، اُٿي ڪڏهن نه اٽڪل سان.
عينڪ لاهي انڌَ جي، ڏس پوءِ هي جهان،
مَن ٿينئي مهان، بِرهَه جي بِينائيءَ سان.
عينڪ لاهي انڌَ جي، پهرين پروڙج پاڻ،
من جِي سونهن سُڃاڻ، ته مير لهيي مَن جي.
عينڪ لاهي انڌ جي، ڏسج پوءِ حبيب،
تن جو ٿيءُ طبيب، ته ميراڻ لهئي من جي.
عينڪ لاهي انڌ جي، من جي ڌوءِ ميراڻ،
مشڪور! ٿيءُ سُڄاڻ، اندر جي اُونهائِيءَ جو.
*
[b]ڪافي[/b]
ٿلهه: عينڪ پائي انڌو ٿي وئين، وڪڻين پيو ته ضمير،
کريو تنهنجو ڇا لئه کير. کريو تنهنجو ڇالئه کير؟
لوڀ جي توکي لُنڊيءَ کاڌو، مارين ويٺو ماڻهو مِير،
کريو تنهنجو ڇالئه کير، کريو تنهجو ڇا لئه کير؟
سُڪن تي پيو سونهن کي وڪڻين، اڳ نه اهڙو ڪوبه نظير،
کريو تنهنجو ڇالئه کير، کريو تنهنجو ڇا لئه کير؟.
پنهنجو اندر جاچي ڏس تون، جهورِيءَ وجهندئي جهِير،
کريو تنهنجو ڇا لئه کير، کريو تنهنجو ڇا لئه کير؟
لڄن جو لڄپال هئين تون، هئي ڌرتي ساري تنهنجي ڌِير،
کريو تنهنجو ڇا لئه کير، کريو تنهنجو ڇالئه کير؟
مشڪور ! تنهنجي حالت ڏسندي، نيڻين وهائي پيو ٿو نِير،
کريو تنهنجو ڇالئه کير، کريو تنهنجو ڇالئه کير؟
[b]ڪافي [/b]
عجب وهنوار اسان جو آ،
سچ سان پيار اسان جو آ.
حورون ۽ غلمان، شراب،
خدا به يار اسان جو آ.
سنڌوءَ ۾ جا مستيءَ آهه،
سو اوٻار اسان جو آ.
شام ۽ جام اوهان جي نانءِ،
محفل جو خمار اسان جو آ.
سرمد کي مشڪور چيو،
سونهن جو پار اسان جو آ.