ڙ
ٿر جيان ٽُوهه، ڇا ٿيندا ٻِنهي ڪنڌئين؟
ڙاڪُون ڏئي ڦاٽا، جيجل سنڌوءَ چَپ،
ڪُپتين هنيا ڪپ، ڊئمن سندي ڊوهَه سان.
’ڙاڪُون‘ ڏسي ڦاڪُون، منهنجو من ٿيو،
ڪيڏو قهر ڪيو، ڌارين سنڌو درياهَه سان.
ڙاڪُون سنڌوءَ پيٽَ ۾، ڏسي ٿئي مون ڏُک،
سنڌي ٿي سنمُک، اٿن ڊئم ڊاهڻ لئه.
ڙاڪُون سِنڌو پيٽَ مٿان، کارو پيو پائي،
کپر تن کائي، جِن ٻڌا ڊئم ڊوهَه سان.
ڙي! ڪُڄا پيا ڪريو، چوَن ڪاڇي ٻار،
ويٺا ڏِين ميار، سَرتن کي اڄ سنڌ ۾.
ڙي! ڪُڄا پيئون ڪريو، چوي ڪاڇِي نار،
ويٺي مُنجي مَيار، سَرتين کي اڄ سنڌ ڏي.
ڙي! ڪُڄا پيو ٿو ڪرين، سُڄي ڪاڇي ڪُوڪ،
هاڃي سندي هُوڪ، آهي ٻنهي ڪنڌئين.
ڙي! ڪُڄا پيو ٿو ڪرين، چوَن ڪاڇِي ڍول،
ٻاٻاڻڪا ٻول، ساکَ سدائين سچَ جي.
ڙي! ڪُڄا پيو ڪرين، چوي پيو مشڪور،
ڪري ڌاريان دُور، ماڻيون پنهنجو آجپو،
*
• ڙَاڪُون: درياهه جي پيٽ ۾ سُڪي وڃڻ بعد واريءَ ۾ پيل ڦوٽون يا ڏار
___________
[b]گيت[/b]
ڙي ڪُڄا پيون ڪريو،گڏجي جيڏيون اُٿون،
سنڌ ماتا سندا خوب سهرا چئون!
مند سرچي پوي سونهن جو مينهن وسي،
گاج، بارڻ وهي، خوب گڏجي گهمون!
ڪوٽ رنيءَ مٿان چوٽ تي سڀ چڙهون،
سچ اوچو ڪري ڪو جهنڊو چاڙهيون!
هانءُ هاريو نه ڙي، پاڻ ڳاريو نه ڙي!
سّچ اڇو ڪريون، ڪوڙ ڪارو ڪريون!
من کي منڇر۽ دل کي ڪينجهرڪريون،
جوش جذبي سان گڏ ٿي اڳتي وڌون!