ٽ
هرڪو ڏسي رُوءِ، سچائي ۽ سُونهَن جي.
ٽمڪن ڏيئا ڏاتَ جا، جرڪي پئي رات،
ماٺ جي ممات، ٽري شال سنڌ مان.
ٽمڪن ڏيئا ڏاتَ جا، مِڙن شال پتنگ،
ڌرتيءَ سندا دنگ، ويرين کان آجا ڪريون.
ٽمڪن ڏيئا ڏاتَ جا، تڙي ڪڍون رات،
ماٺ جي ممات، زنگي پئي ضميرَ کي.
ٽمڪن ڏيئا ڏاتَ جا، مچي هر مِياڻي،
سدا سنڌ راڻي، پائي وڳا پَٽَ جا.
ٽمڪن ڏيئا ڏاتَ جا، ڀونءِ جا کُلن ڀاڳ،
وري ماڻي ماڳ، ماڻهوءَ سندو ماڻهپو.
ٽمڪن ڏيئا ڏاتَ جا، جاڳيء پئي ڪا جاڳ،
لهي ڏُرت ڏُهاڳ، مُرڪون موٽن سنڌ جون.
ٽمڪن ڏيئا ڏاتَ جا، اچي سُرت، فهم،
آهي سڀ کان اهم، ماڻهو سندو ماڻهپو.
ٽمڪن ڏيئا ڏات جا، سنڌ ٿئي سونَ،
ڪڏهن ٻُڌجي ڪونه، ڏولائو هن ڏيهه ۾.
ٽمڪن ڏيئا ڏات جا، اچي عِلم، شعُور،
موٽن شل مشڪور، مُرڪون منهنجيءَ سنڌ جون.
*
[b]وائي [/b]
ٽم ٽم ٽمڪي لاٽ اڃا، ناهي ٿي پرڀات اڃا!
اٿو ته مچ مچايون يار!
وِهائُو تارو اُڀريو ناهي، آهي ٿي اڌ رات اڃا!
اٿو ته مچ مچايون يار!
يار جون يادون ڇيڙڻ جي لئه، نه ڪڻڇيءَ ٻولي لات اڃا!
اٿو ته مچ مچايون يار!
ڀاڪر منجهه ڀري نه پيارل، پوري ڪئي آ بات اڃا!
اٿو ته مچ مچايون يار!
پيار جي ويري، ماري ماڻهن، کاڌي ناهي مات اڃا!
اٿو ته مچ مچايون يار!
جاڳي پيو مشڪور پڪاري، يار اچي من رات اڃا!
اٿو ته مچ مچايون يار!
[b]ڪافي[/b]
ٽٽل تارون اڻڀا گيت،
جذبا پنهنجا پوءِ به اجيت.
عشق ڀلي ڪري آئين تون،
دل جا ڇيڙيئي سُرسنگيت!
واهه جي چارڻ! نِنڊ ڦِٽايئي،
جاڳ جي ٿيندي آهي جِيت.
جيون سارو جهورِي آهي،
جيئڻ زهر کي ڄڻ ڪا ڳِيت.
گيتن جي پيو مالها جوڙيان،
پرچي پئي شل من جو ميت!
انسانيت جون پناهه گاهون،
مئخانو ۽ مندر، مسيت.
مشڪور محبت مَرڪايون،
پيار نڀائڻ پنهنجي رِيت.