خ
ڪرين ڇو ٿو جدا، الله ۽ آدميءَ کي.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود انسان،
ته مٽي ٿي مهان، رکي مانُ مٽيءَ جو.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود رسول،
دلئون ڪر قبول، فيصلو ضميرَ جو.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود فقير،
ته خاصو ٿيئي خميرُ، مرڪائين مٽيءَ کي.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود ٿي پِير،
سَگهو رک ضمير، ته لهين مانُ مٽيءَ جو.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود نابوُد،
ته سَرس مليئي سُود، مٽيءَ سندي مُلهه جو.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود سُڃاڻ،
ته حاصل ٿيئي هاڻ، ٻيڻو ملهه مٽيءَ جو.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود ضمير،
من ۾ اٿئي پِير، منجهئون منجهه معلوم ڪر.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود مُريد،
دُوئيءَ منجهان دِيد، ڪڍ ته لهين حق کي.
خود آهين خود ٿي، خود ۾ خود ڪتابُ،
بيخوديءَ جو بابُ، پاڻان پڙهه تون پاڻَ ۾.
*
[b]ڪافي [/b]
خود ۾ آهين خود خدا تون، جاني توکان ناهي جدا،
تون ئي آهين تون، پر جي سمجهين تون!
تون ئي ٺاهين ، تون ئي ڊاهين، تون ئي آهين من جي مُدعا،
من مان ڪڍي ڇڏ مون، پر جي سمجهين تون!
تون ئي اوڍين، تون ئي پائين، تون ئي ٺاهين ٺاهه سدا،
سڀ ظاهر پردو تون، پر جي سمجهين تون!
تون ئي ڏاتر، تون ئي پنين ٿو، تون ئي آهين شاهه وگدا،
ڀٽڪين در در تون، پر جي سمجهين تون.
تون ڌِڪارين تون ئي چاهين ، تون ئي سونهن تي ٿين فدا،
خيال گم ٿين تون، پر جي سمجهين تون!
تون ئي مشڪور، تون ئي عاشق، تون ئي سونهن جي آهين ادا،
پاڻ کي ڳولين تون، پر جي سمجهين تون.