ث
مُٺ ۾ آهي ساهه، ازل کان آدميءَ جو.
ثواب ۽ گناهه، رڳو آهي مَنڊ،
ڳچيءَ ۾ جَنڊ، ازل کان آدميءَ جي.
ثواب نالو لالچ جو، گناهه نالو ڊپ،
سونگهيو انهيءَ سَپ، سدائين آ سوچ کي.
ثواب، سُرورُ من جو، گناهه رڳو ڊپ،
کِج نه ڪي تون کپُ، مُنجهاءِ نه پنهنجو ماڻهپو.
ثوابن عيوض بهشُت گهرين، اها واپاري سوچ،
بنا لالچ لوچ، ته مَرڪي پَوَئِي ماڻهپو.
ثوابن عيوض بهشت، تون گهُرين ويٺو يار،
ڪرين پيو واپار، ايڏو ڇو تون الله سين!
ثواب بدلي بهشت گهرين، حُورون ۽ غلمان،
وِجهه نه انُومان، ايڏا تون ايمانَ ۾.
ثواب کٽ تون سپرين، ڪارڻ غرض خدا،
ڪڏهن ڪج نه جدا، الله ۽ آدميءَ کي.
ثوابن منجهه سُرور آ، ڏوهه رڳو آ ڏَرُ،
سارو آهه ثمر، اصل انهيءَ ڳالهه جو.
ثوابئون سُرور، ملي ٿو جو من کي،
سوئي او مشڪور، اجر آهي اصل ۾!
*
[b]ڪافي [/b]
ثوابن جي عيوض، گُهرين حورون، کير،
ثمر پويان سٽجي، گهُٽين پيو ضمير،
اڙِي ڇو، اڙي ڇو، اڙي او فقير!
مِٽيءَ جي مِٽيءَ کي، مَٽي تون او سائين،
نه سمجهيو مٽيءَ کي، تو خاصو خمير.
اڙي ڇو، اڙي ڇو، اڙي او فقير!
پڙهين پيو تون پوٿيون، ۽ قرآن، گيتا،
نه من جو ڪرين ٿو، سگهو تون سرير.
اڙِي ڇو، اڙي ڇو، اڙي او فقير!
الڳ پيو الله کان آدم کي تون سمجهين،
ڇُريءَ سان وجهين پيو ساڃاهه کي ئي سِير.
اڙي ڇو، اڙي ڇو، اڙي او فقير!
پرينءَ جي ته مشڪور پوڄا کان اڳ ۾،
اندر عشق سان نه، ڪيو تو منير،
اڙي ڇو، اڙي ڇو، اڙي او فقير!