چ
روح نه پنهنجو رول، غلاميءَ جي گِردابَ ۾ .
چَتونءَ جيئن نه چور، ٻين سندي ڳالِهڙي،
هينئڙي سندو هور، مُنجهائيندئي من کي.
چتونءَ جيئن نه چئو، کولي سَل تون ڳالهڙي،
پنهنجي مُنهن نه پَئو، سُور سُڻائي ساٿَ کي.
چتونءَ وانگر حال، هاڻ نه ٻُڌاءِ ٻين جو،
پنهنجي من مقال، لِڪائج نه لوڪَ کان.
چتونءَ جيان يارَ، ڳول پنهنجو آجپو،
متان پڃري پار، ماندو ڪرين من کي.
چتونءَ جيان هاڻ، پنهنجو پڃرو ٽوڙ تون،
آجو ڪري پاڻ، سارُون لهه ساڻيهه جون.
چتونءَ جيان هاڻ، ڪڍ غلاميءَ سوچ کي،
آجو ڪري پاڻ، منهن مٿانهين مَرڪُ تون.
چتونءَ جيان پيو سوچ، تون ڳول سدائين آجپو.
تنهنجي پوئِين پوچ، مَرڪِي مُنهن مٿانهون ڪري.
چتونءَ جيان رکُ، آجو پنهنجيءَ سوچَ کي،
سڻڀو گِرهه نه چکُ، ٿي ءُ نه ڪانيارو ڪُڙم جو.
چتونءَ جيان کاءُ، چڙهي اُوچي ڏارَ تي،
غلامي سندو واءُ، اوڏو اچئي نه ڪڏهين.
*
[b]ڪافي[/b]
چٽي ڳالهه چئِي پيو سڀن کي سڻايان،
مان ڌرتيءَ جو عاشق، پيو عشق ڳايان!
روپو، هوشو، هيمون، بغاوت ڀري ويا، بلاول، عنايت سعادت ڀري ويا،
هي رت ساڻ ريٽا جي جهنڊا ڪري ويا ، تنين کي مان ڳائي مِٽي پيو ملهايان!
سَسئي جڳّ ۾پنهنجي همّت ڀري وئي، ۽ مومل به مَرڪي آ عظمت ڀري وئي،
وطن لاءِ مارئي آ محبت ڀري وئي، تڏهن مان سنڌوءَ جو پيو تِلڪ لايان!
ٿي باغي، بغاوت ڪرڻ لاءِ جاڳو، ۽ مارن سان محبت ڪرڻ لاءِ جاڳو،
غلاميءَ جي عادت ڪڍڻ لاءِ جاڳو، آزادي، امن جا جهنڊا پيو جهولايان.
ڀٽائيءَ جي سنڌ ۾ وري مور مهڪن، ڪري چاڳ چوڙيليون خوب چهڪن،
اڱڻ ۽ اوتارا هي مشڪور ٻهڪن، سڀئي خواب پنهنجا ته ساڀيان بنايان.
[b]ڪافي[/b]
چتون وانگر پڃرا ٽوڙي، جاڳ سنڌي تون ڪرڙا موڙِي
ستل ساري قوم اُٿار، جاڳيءَ پئو تون جاني يار!
سُرڪ سنڌوءَ جي پت کي پار!
غلاميءَ جي گَت ڪڍي ڇڏ، موڙهل ساري مَت ڪڍي ڇڏ،
غدارن مان هٿ ڪڍي ڇڏ، سوچ تان لاهي ڇڏ سينوار:
سُرڪ سنڌوءَ جي پت کي پار!
روئي ويٺي روپا راڻي، جنهن جي جيجل سنڌ وڪاڻي،
سنڌڙي جي هر نياڻي نماڻي، داد انهي جو ٿي دلدار!
سُرڪ سنڌوءَ جي پت کي پار!
هاڻي ڪا به نه ڪاري هوندي، پيار جي پت جنهن پاري هوندي،
ڪنهن جي سا نه مياري هوندي، جوڙ جوڀن جو پيار جيار،
سُرڪ سنڌوءَ جي پت کي پار!
پيار تان پهرا ٽوڙي اچ تون، ڪوڙا ڪنڌ مروڙي اچ تون!
جُوءِ سان ناتا جوڙي اچ تون، نينهن نشانبر ڪر نروار!
سُرڪ سنڌوءَ جي پت کي پار!
مشڪور ٿڃ ملهائي وڃ تون، پنهنجو پيار نڀاهي وڃ تون،
گيت آزاديءَ ڳائي وڃ تون، پنهنجائپ جي ڪر ڪا پرچار!
سُرڪ سنڌوءَ جي پت کي پار!
[b]ڪافي [/b]
چاندني جي چنڊ آندو، رات لئه آهي ڪفن،
اچ ته گڏجي او پرين! اونداهه کي ڪريون دفن.
آ ماڪَ ڀي مُرڪي پئي ، رات جي هن لاشَ تي،
ڏس گلن جا چاهه مان ، ڪئن چپَّ پيون بوندون چمن!
ننڊُ جا اڄ مَنڊ سارا، سڀ پيا آهن ٽُٽي،
آزاد ٿي پيا خواب ڀي، سّچ جي ساڀيان وٺن.
خوب لاتو رنگ آ، ڏس واهه سرمد جي ته خون،
ڏس عشاقن جون ته ٽوليون، ڪيئن پيون اڳتي وڌن!
اڄ ته چپڙا چاهه مان ، ٿا ياد جي تسبيح پڙهن،
هي هوائون ڀي پيون محبوب جي مالها جَپن.
ڏات جي ديويءَ اچي، مشڪور کي مُرڪي چيو،
ڇو پيا ساقيءَ سندا، اڄ جام ڏيندي هٿ رڦن!