غ
آهن سڀ رنگين، پورهيت سندي رَتَ سان.
غاليچا، گل، محل هي، ماڙيون ۽ پلنگ،
رتل تن تي رنگَ، پورهيت جي پگهرَ جا.
غاليچا ۽ گاديلا، زربفت ۽ زرين،
پيا سڀ زنگِينِ، ماڻهوءَ سندو ماڻهپو.
غلامي وڏي گار، ازلئون آهي سونهَن کي،
متان ڪرين واپار، مانيءَ عيوض ماڻهپي جو.
غلاميءَ سان ٺاهه، متان ڪريو ماڻهئا!
گولپ وڏو گناهه، ازلئون آ آدميءَ لئه.
غلامي ڪري غرق، احساس آدميت جو،
ويچارپ جا ورق، من جي ڪڍ ڪتابَ مان.
غلامي ڪوڙهَه- ٽِڪو، ماڻهوءَ سندي مُکَ تي،
منهن نه ڪج مِڪو، آزاديءَ جي ويڙهِه ۾.
غم نه ڪر غلام، هيڻي پنهنجي حال تي،
روئي ڪر نه ماتام، وک وڌائج ويڙهه ڏي.
غم نه ڪر غلام تون، روئي هانءُ نه هار،
هٿ ۾ کڻ هٿيار، وِک وڌائج ويڙهه ڏي.
غلامي جو غم آ، جڏهن ڪيو جن،
تڏهن آئي تن، سُورهيائي سَرير ۾.
*
[b]ڪافي[/b]
غدارن سان گهمين گڏ پيو غلاميءَ جو نه غم توکي،
سڏين ڌارين کي پنهنجو پيو ، وڏو آهي وهم توکي.
عوض چغليءَ چنيسر کي ٻڌائون نوڙَ جو پٽڪو،
ٿيو ويرين جي ڪوڙي واعدي تي ڪيئن ڀرم توکي!
سچائيءَ کي ڇڏي ڇو پيو وٺين تون ڪوڙَ جو پاسو
ڪڏهن ڪو ڪنهن کي آيو آ جو ايندو ڪوڙُ ڪم توکي،
ڪچو ڇا لئه کڻي ڪڇ تي لهين پئي سِير ۾ سهڻي!
ڪچو ئي توڙ تاريندو، ڏنو ڏس ڪنهن آ ڏَم توکي
حياتي ٽياس تي ٽنگيل، اُميدن جي پٺيان ڀٽڪي،
اهڙو دم کي ته دم ڏي تون، جو دم ڏي ڪو قدم توکي
لتاڙي سّچ کي مشڪور! چئين ٿو سُونهن پيو پوڄيان،
اُنهي جي لئه حسينن کان، مليو ناهي مرهم توکي.
[b]ڪافي[/b]
غلامن سان گڏجي نه گهارڻ سکياسين،
اسان کير سنڌ جو نه کارڻ سکياسين،
انڌيرن سان هاڻي وڏي ويڙهه وڙهبي،
پنهنجي ڏيئا رت سان ته ٻارڻ سکياسين،
درياهن جي دهشت ڪندي ڇا اسان کي،
ڪُنن مان به ٻيڙا اُڪارڻ سکياسين.
عِلم جي قلم سان جهالت سان وڙهبو،
سچي سُرت ساڃهه، جيئارڻ سکياسين.
هي چوڪن تي ڦٽڪا ۽ ڦاسيون ڪنديون ڇا،
وڏا ڏاڍ ڏونگر، ڀي ڏارڻ سکياسين.
عرب ۽ عجم جون ثنائون پيون ٻڌجن،
’جيئي سنڌ‘ جا نعرا اُچارڻ سکياسين،
او مشڪور! منصور، سرمد بڻياسين،
’اناالحق‘ اڏيءَ تي به سارڻ سکياسين.