ن
سو توسان ياري، ڪڏهن ٿيندي ڪينڪي.
نمڪ کائي سنڌ جو، ڳاء نه غيرن گُڻ،
متان پويون بُڻ، ڪنڌ نه کڻئي قوم ۾.
نمڪ کائي سنڌ جو، ڪرين غير گولپ،
ڇو ٿو وٺئي تپ، پنهنجن ساڻ پريت ۾.
نمڪ کائي سنڌ جو، ٺڳي نه ڪر ٺڳ،
متان تنهنجي پڳ، لتاڙجي پوءِ لتن ۾.
نمڪ کائي سنڌ جو، سِکُ سنڌيت ساءُ،
ڀر ۾ ويهي ڀاءَ، نه ڪانُ هڻ ڪو ڪُکِ ۾.
نمڪ کائي سنڌ جو، ڳاءِ لطيفي لات،
جاڳاءِ تون جذبات، ڇڏ نهوڙي ننڊ کي.
نمڪ کائي سنڌ جو، سڏاءِ نه مهاجر،
ڪڍي زنگ زهر، ڇڏج پنهنجيءَ سوچ مان.
نمڪ کائي سنڌ جو، ٿيءُ حلالي پُٽ،
گولپ سان نه گُهٽ، زنگي تون ضميرَ کي.
نمڪ کائي سنڌ جو، ڳاءِ آزاديءَ گيت،
ڪر عشق تون اجيت، ته امر ٿئين اتهاسَ ۾.
نمڪ کائي سنڌ جو، لکيو ڀٽائيءَ جيئن،
لک مشڪور تيئن، ته امر ٿئين اتهاسَ ۾.
*
[b]ڪافي[/b]
ٿلهه: نظر کي حسن کان تون وانجهو نه ڪر!
ڀلي تون تصور اسان جو نه ڪر!
محبت جا رستا اورانگهي نه سگهندين،
تون چاهت جي منزل ۾ مانجهو نه ڪر!
کڻي لوڀ لالچ اڙي يار چارڻ!
چنگن جي سُرن کي تون لانجهو نه ڪر!
اسان پيار پنهنجي جي امرت جا اوتي،
سنڌوءَ جر کي مشڪور ڪانجهو نه ڪر!
[b]ڀڄن[/b]
نيمڪ جو اچو ننگ رکي، سنڌوءَ ٿڃ ملهايون يار،
پنهنجي سنڌڙي جيئي جيئي، نعرا نينهن لڳايون يار!
سنڌوءَ ماءُ جي ڪُکِ ڪڏهن ڪو، ڪوڙو ڪانئر ڄايو ناهي،
پُٺ ڏئي جو ڀڄي ڀيٽو، اهڙو پُٽ نپايو ناهي،
ڌرتيءَ جا سڀ سورهيه جاڳو، جيجل جوءِ بچايون يار!
سسئي جي همت جو قسم ۽ مومل جي عظمت جو قسم،
سهڻي جي محبت جو قسم ، ۽ مارئي جي عصمت جو قسم،
ڀائر بڻجي بختاور جا، ڪوڙ سان سينو ساهيون يار!
دودو، دريا خان دلاور، روپو، هوشو، هيمون پنهنجا،
جيئينم ۽ مخدوم بلاول، شاهه عنايت رهبر پنهنجا،
استاد، اياز ۽ راشد وانگر، ڳڻ امڙ جا ڳايون يار!
مشڪور جيجل سنڌ سڏي پئي، وايون، سڏ ورنايون يار!
امر ٿي اتهاس ۾ پنهنجو، جلدي نانءُ لکايون يار!
سونهن جي اجري دامن تي، ٽڪو نه هاڻ لڳايون يار.