ت
ٻيهر وري ڳاءِ، ڀيرو سُر هِن ڀُونءِ تي.
تڻڪي تندون ڇِڪ، ڪڍي تون ڪُماچ جون،
ته وري سارا هِڪ، ٿين ڏياچ ڏيهه جا.
تندن تڻڪَ ڏيئي، سُرندي کي اڄ سورِ تون،
ته سورٺون سڀيئي، گهورين ڏياچَ ڏيهه تان.
تڻڪي وڄاءَ تند، ڪڍ تون يارَ ڪُماچ کي.
مهڪي ڪا سڳنڌ، سچائيءَ جي سنڌ ۾.
تڻڪ تندون ڪُماچ جون، سُر نه ڪر لانجهو،
سنڌوءَ جر ڪانجهو، ڪڏهن ٿيو ڪينڪي!
تڻڪِي تندون سور، سُر وِکيڙج سنڌ ۾،
ته ٿيئي سِرن گهورَ، مَهلائتي مڱڻا!
تڻڪي تند ڪماچ جي، چارڻ چورج چنگ،
ڌرتيءَ سندا دنگ، واپس آهن وٺڻا.
تڻڪ تند ڪُماچ جي، آهي ماٺ ممات،
ظاهر ڪر تون ذات، سمجهي معنيٰ من جي.
تڻڪ تند ڪُماچ جي، سُرن ڪر سجود،
زنده رک وجود، مـڱڻا! تون تاريخَ ۾.
تڻڪي تند ڪُماچ جي، پکيڙي وڃ نُور،
سدائين مشڪور، جيئرو رک وجودَ کي.
*
[b]وايون
[/b]
[b][1]
[/b]
تڻڪي تند وڄا.ءِ تون، اٿ روحن کي گرماءِ!
ڳاءِ وري تون ڳاءِ او چارڻ، ڀيرو سُر هن ڀونءِ تي.
لالچ ۽ سڀ لوڀ ڇڏي هاجت هٿ هلاء! پنهنجو پنڌ کٽاءَ!
ڳاءِ وري تون ڳاءِ او چارڻ، ڀيرو سُر هن ڀونءِ تي.
ڀيڙا ڪر تون ڀاءُ سڀيئي پنهنجن کي پرچاءِ! ناتو نينهن نڀاءِ!
ڳاءِ وري تون ڳاءِ او چارڻ، ڀيرو سُر هن ڀونء تي.
اٿي عاشق آر ڪري تون سونهن مڙيئي سرچاءِ، ساڻ کڻي ساڃاءِ!
ڳاءِ وري تون ڳاءِ او چارڻ، ڀيرو سُر هن ڀونء تي.
سنڌوءَ ماتا جي مشڪور مَرڪي ٿڃ ملهاءِ، ڳڻ امڙ جا ڳاءِ!
ڳاءِ وري تون ڳاءِ او چارڻ، ڀيرو سُر هن ڀونء تي.
[b] [2]
[/b]
تو سان منهن جو چاهُه جڳن کان، تو ۾ آهي ساهه، الاڙي!
ٽوڙ نه تون ويساهه!
ڪارونجهر تي مورَ ٽُهوڪن، يادن جو پڙلاءُ، الاڙي!
ٽوڙ نه تون ويساهه!
لوڪ جي مهڻن جا من تي، آهن گهرا گهاءَ، الاڙي!
ٽوڙ نه تون ويساهه!
ڇا لئه پيو ٿو ڏُور گذارين، پيارل ڪر پرچاءَ، الاڙي!
ٽوڙ نه تون ويساهه!
رقيبن سان شرطي ويٺس، آءُ ته کٽيون داءُ، الاڙي!
ٽوڙ نه تون ويساهه!
مشڪور جي هن بنجر دل تي، بوندون ڪي برساءِ ، الاڙي!
ٽوڙ نه تون ويساهه!