و
ڪٿان کڻندين ساهه، جي وڻ نه رهيو هڪڙو.
واڍا! وڍي ’ڄارِ‘ کي، ڪڍين پيو پاڙون،
جڳائن نه جاڙون، ايڏيون تو آئيندي سان.
واڍا! وڍي وڻن کي، نه فطرت ڪر تباهه،
ڌرتي مٿي ساهه، وڻن جي آ وجود سان.
واڍا! وڍي وڻن کي، ڌرتي ڪر نه سنڍ،
ڏاتار عوض ڏنڊ، وڃائيندئي وجود کي.
وڻين واءُ ۽ مينهن پوي، وڻن ساڻ سڪار،
جي ڀانئين ٿئي ڏُڪار، ته واڍي ڪرنه وڻن جي.
وڻين ماکي سِپجي، وڻين کنئور ۽ لاک،
سُڪار کنئين ساک، وڻن جي وجودَ جي.
وڻين پکين آکيرا، وڻين پکين جي لات،
وڏيءَ سان مصلحات، واحد خلقيو وڻن کي.
واڍا! وڻ تون پوک، وڌي سُونهن سنسار جي،
اُٿي ماڻهپو موک، ته ڪردار ڪانيارو نه ٿيئي.
واڍا! وڻ تون پوک، ته ڌرتيءَ ٿئي باغ،
لڳل توتي داغ، هاڻي ڌوءِ هٿن سان.
واڍا! وڻ پوکي، راضي ڪر فطرت،
قيامت تي قيامت، اچيئي نه آفتن جي.
*
[b]وائي[/b]
واڍا وڍڻ جي ريت ڇڏي ڏي، پوکڻ جي تون ڪر پچار،
باقي مند ۾ ڏينهن ٻه چار!
دنيا جاڳي تون ئي ستل ڇو، ننڊ تي ڪر نه ايڏو آر،
باقي مند ۾ ڏينهن ٻه چار!
کير ڇڏي ڇو ڦِيڻ چکين پيو، ڇو نه اکين تي ٿَئِي اعتبار،
باقي مند ۾ ڏينهن ٻه چار!
شاهه سچل ۽ سامي پڙهه تون، سوچ تان لاهي ڇڏ سينوار!
باقي مند ۾ ڏينهن ٻه چار!
ڌرتيءَ سونهن اجاڙ ٿيئي پئي، موٽائج تون به رت بهار،
باقي مند ۾ ڏينهن ٻه چار!
مشڪور ٻيهر سنڌڙي مرڪي، لهن غلاميءَ جا ته غبار!
باقي مند ۾ ڏينهن ٻه چار!
[b]ڪافي[/b]
وري گيت گونجي، چُري پيا چپن ۾،
نئون يارُ آيو، نئين سال هن ۾.
اسان دُئارُ دل جا، ته ٻوٽي ڇڏيا ها،
اميد ئي هئي ڪانه، سهڻي سَجن ۾،
وفائن جفا کي، ڏني آهه موڪل،
وري مهڪ موٽي، آ تازن گلن ۾،
نئون جام محبت، ڀري ڏي او ساقي!
ڏسون مستي ڪهڙي آ تنهنجي مٽن ۾ .
نِگاهُون نظرپُور تان کڻجان نه ساجن!
ڀريو جام بيٺو، آ حيدر هٿن ۾.
اڙي او رقيبو! سنڌوءَ کي سُڪائي
ڀريو زهر نفرت ٿا ڇا لئه وطن ۾.
ڏٺو يار مشڪور ڏي تو آ مرڪي،
رُٺل سونهن موٽي، آ دل جي چمن ۾.
[b]ڪافي[/b]
وري راڳ ديپڪ هتي ڪنهن آ ڳايو،
تندن ساڻ ساري شهر کي تپايو!
آ مقتل ۾ سرهاڻ تازن گلن جي،
وري ڪنهن آ رت ساڻ گلشن سجايو.
ڀلا ڪيئن سرمد به پيدا ٿئي هت،
اڃا ڪو اڀيچند، نه ڄايو نه آيو.
گهڻا ڏينهن شاعر لکيو ٿئي گلن تي،
ڪو بارود بيتن ۾ هاڻي سمايو.
نه جذبات مشڪور جا ماٺ ٿيندا،
ڀلي دل جي جذبن تي گهاڻا گهمايو.