ز
جيئن جيئن چڀن سيلهه، نعرا گونجن نينهَن جا.
زنجير، زندان ۽ بندَ، سَگهو ڪن ٿا سُرتِ کي،
جيئن ٿي تڻڪي تند، تيئن ٿو مرڪي ماڻهپو.
زنجير، آڙا ٻيڙيون، ڦاهيون ۽ ڦٽڪا،
جهوري ڏئي جهٽڪا، سگهو ڪري ساڃاهَه کي.
زنجيرون پائي، ويٺا ڦاسي گهاٽ،
منهن تي هڻي چماٽ، ڏڪايو تن ڏاڍَ کي.
زور ۽ هاڃا ڏاڍ جا، هوڙهيايون انڌيرَ،
ماڻهوءَ من جي ميرَ، انڌپ آهي انا جي،
زاريون، مِنٿون، گِيسيُون، ميڙُون ۽ سُڏڪا،
ڏسي پيو ڪُڏڪا، ظالم ڪري زمينَ تي.
زاريون، آزيون، مِنٿون، اڳيان ٻڌڻ ٻانهون،
سَکڻيُون سڀ دانهون، سَگهه ڏِين سامراجَ کي.
زارِيُون، آزِيُون، مِنٿون، گولپ مڙئي گُناهه،
جنهن سان نڪري ساهه، ماڻهوءَ جي ضميرَ جو.
زارِيُون، آزيُون، مِنٿون، گولپ جن لئه گناهه،
سيئي سُڪائن ساهه، ٿا سامراجي سوچَ جو.
زاريُون، آزِيون، ڇڏ تون، پچاءِ نه ٻيا ڪي پُور،
ماري ڪڍ ’مشڪور‘، هاڻي سامراجي سنڌ مان.
*
[b]ڪافي [/b]
[b]ٿلهه[/b]: زنجيرن جئن آهن حسن جون ادائون،
ڪندو عشق آهي حسن کي دعائون.
ميارون سڄڻ کي ڏبيون ڪين آهن،
ٿڌا ساهه کڻ تون نڪِي ڀر ڪي آهون.
پرينءَ کي اچڻ جا حڪم پيو ڪرين ڇو،
اکين ساڻ جانيءَ جون سهه تون جفائون.
زهر زندگيءَ جو آهه پيئڻو اڳو پو،
ڪرين ڇو پيو پنهنجون زخمي وفائون.
متان ٿين تون غافل، پوڄي وٺ پرينءَ کي،
ڪندو موت آهي اچانڪ هلائون.
ڪيڏي رات مشڪور! ڀيانڪ ٿي ويئي،
اٿو ڏيئا ٻاريون، اچن پيون صدائون!
[i]گيت[/i]
زندگيون پيون ڊهن، ڪلفتون پيون ٺهن،
آءُ اوري پرينَ!، ٿڪ سارا لهن.
جي آ ڌرتي ننڍي، دل جي دنيا وڏي،
عشق ارڏو سدا، پيار ڇو پيا ٽهن
آءُ اوري پرين! ٿڪ سارا لهن!
رات ممڙي جيان، روشنيءَ پئي چٽي،
چئو ڀلا ڪيئن هتي ذهن آجا رهن!
آءُ اوري پرين ! ٿڪ سارا لهن.
رت مينديءَ به آ، رت خوشبو به آ!
رت جي ڀَت تي ڇو ڪُتا پيا بهن.
آءُ اوري پرين! ٿڪ سارا لهن.
سوچ نانگڻ ڏنگيو، پيارَ مرهم رکيا،
سونهن ديويءَ اڳيان سيسَ ڀل پيا نمن.
آءُ اوري پرين! ٿڪ سارا لهن!
اڄ موکيءَ سڀيئي، مَٽَ کولي ڇڏيا،
روز ’مشڪور‘ تي وڙ ٿا ڪيڏا ٿين!
آءُ اوري پرين! ٿڪ سارا لهن!