ق
شال! پرين تيئن، پنهنجا گذرن ڏينهڙا.
قلم ڪاغذ جيئن، سانڍين ويٺا سوچَ کي،
شال! پرين تيئن، سَگهو رکون سچَ کي.
قلم ڪاغذ جيئن، لکن ڌڙڪا دل جا،
شال! پرين تيئن، ڳالهيون ڪريون ڳُجهه جون.
قلم ڪاغذ جيئن، ڪن آبياري علمَ جي،
شال! پرين تيئن، نئون ڪريون نينهَن کي.
قلم ڪاغذ جيئن، لکن شاديءَ گيت،
شال! پرين جيت، ٿئي پنهنجي پيارَ جي.
قلم ڪاغذ هٿ ڪري، لک ڪي قومي گيت،
جذبا ڪر اَجِيت، پنهنجي پيڙيل قومَ جا.
قلم کڻي هٿ ۾، لکج راتيان ڏينهن،
نينهن ڪر تون شينهن، سُتل پنهنجي قوم جو.
قلم کڻي هٿَ ۾، جاڳائي جذِبات،
ماٺ جي مصلحات، تڙي ڪڍج ڏيھـ مان.
قلم کڻي هٿ ۾، هَل! ڪر هَڪل،
پنڌن ڌاران پل، جيئڻ ڪهڙو جهان ۾.
قلم کڻي هٿ ۾، جاڳاءِ تون شعور،
گهڻا ڏينهن مشڪور، وڃايئي وقت کي!
*
[b]وائي[/b]
قلم ڪاغذ جيئن، توسان پرينءَ تيئن،
پنهنجا گذرن ڏينهڙا.
عشق آڙنگ جيان اٿي، محبت وسن مينهن،
پنهنجا گذرن ڏينهڙا.
سونهن سلامت تنهنجي رهي، شوق ٿئي ڪو شينهن،
پنهنجا گذرن ڏينهڙا.
اچ ته پرچي پاڻ اڄ، نئون ڪريون ڪو نينهن،
پنهنجا گذرن ڏينهڙا.
’مشڪور‘! محبت مَٽ مان، پرت پيالا پينءَ!
پنهنجا گذرن ڏينهڙا.