ي
ڏس ڦُٽي ٿي باک، امرتا جي آدميءَ ۾.
ياد ڪر رُوپو، هوشو، دودو ۽ بلاول،
سڀئي سنڌ ڄاول، ملهائي ويا مٽيءَکي.
ياد ڪري تاريخ کي، مون کي ٿئي لڄ،
(جئن) سنڌ سُتي اڄ، اڳ نه سُتي ڪڏهين.
ياد ڪري تاريخ کي، گُهران هي دعا،
نه ٻُڌان روڄ رُئا، هاڻي جيجل سنڌ ۾.
ياقوتي ڪا عشق جي، اهڙي ڏي الله،
ساڻُ هرڪنهن ساهه، نالو ڳِنهان سنڌ جو!
ياقوتي ڏي يقين جي، نڪري وهم گمان،
جاڳي پئي انسان، سُتل منهنجي سنڌ جو.
ياقوتي ياد جي، اهڙي ڏي اتهاس،
ڪري سنڌ اڀياس، اُٿي ماڻي آجپو.
ياقوتي ڪا يادن جي، آهي منجهه اتهاس،
ڪري تون اڀياس، وفا ڏس وڏڙن جي.
ياقوتي مون يار، اهڙي ڏي ڪا پيارَ جي،
نينهن ڪري نروار، امر ٿيان اتهاسَ ۾.
ياقوتي ڪا سچ جي، اهڙي ڏي حڪيم،
جنهن سان ٿئي عظيم، ماڻهپو مشڪور جو.
*
[b]ڪافي[/b]
ياد آئي، ياد آئي، ياد من جي ٺار جي.
چٽ اجرڪ جيان چٽيل آ ياد پهرئين پيار جي.
ٿر جي پياسي ڀٽ مٿان ڏس! واهه جا مينهڙا وٺا،
ڌرتيءَ پاتو ويس سائو، واهه جا گل ڦل ڦٽا،
واسيل هوا خوشبوءَ سان ڪا تار ڇيڙي سار جي.
هيڪلائي ۾ جڏهن ڪا ذهن جي کڙڪي کلي،
جون جي ڪنهن رات جو ڄڻ هير ٿڌڙي ڪا گهلي،
ڪا ڪري ڪوڪ ڪويل تند ڇڪي من تار جي.
ماڪ جون بوندون لهي، جت چپَ مکڙين جا چمن،
چنڊ کي ڀاڪر وجهڻ لئه، سمنڊ مان لهرون اٿن،
اڻتڻ ڏسي ڪا عشق جي ويو هوش سارو هارجي.
شام ويلي ڪونجڙيون جيئن ڪيٽ تي ڪڻڪي لهن،
تيئن اندر مشڪور جي، ٿا سو چ جا در يا وهن،
رات جو ننڊ ٿي ڦِٽي، ٻولي ٻڌي ڪنهن آر جي.