د
ڪڏهن ڪين جدا، ڪو الله ۽ آدمي ٿيا.
دل مصلو، دل مسجد، دل ۾ ئي خود مسجود،
صحيح ڪر سجود، ته واصل ٿئين وجودَ سان.
دل قلم، دل ڪاتب، دل ۾ خود ڪتاب،
برهه سندو باب، پڙهه ته پروڙين پاڻَ کي.
دل فتنو، دل فيصلو، دل آ خود قاضي،
ضمير کي راضي، ڪرين ته ڪاڻيارو نه ٿئين.
دل ۾ ئي ڊپ ۽ لالچون، دل ۾ مورت موهه،
ڊاهه سمورا ڊوهه، ته لاهوتي تون لالُ ٿين.
دل سچ، دل ڪوڙ آ، دل وفا، دل دوکو،
ڪيڏو آ اوکو، ماپڻ پنهنجي منَ کي.
دل ڏُک، دل سُک آ، دل آس ۽ نراس،
ڪيڏو آهه حساس، احساس آدميءَ جو.
دل ٻڌي، دل ڏِسي، دل پَرچي ۽ رُسي،
جيئي ۽ ڪُسي، ڏهه ڏهه ڀيرا ڏينهَن ۾.
دل روئي ۽ دل کِلي، دل ڦِسي ۽ ٽِڙي،
چِڙي ۽ کِڙي، ٿو ماپو ماڻهوءَ منَ جو.
دل ڌنوڻ جسمَ جي، کڻن ساسِي ساهه،
ساهه بنا هي ماهه، آهي ڍير مِٽيءَ جو.
*
[b]وائي[/b]
دم دم ۾ ديدار حُسن جو، دم نه دم کان ڌار حُسن جو،
الله آدم ۾ نور سمايو.
ساجن سهڻو ساهه پساهه ۾، صورت سڀ سينگار حُسن جو،
مڪومدينو من کي بنايو.
موت سان مرڻو ناهي ٿيندو، وحدت آ ويچار حُسن جو.
لايو آخر ٿئي سجايو.
مٽيءَ وڌايو مانُ مٽيءَ جو، مٽيءَ سان مهندار حُسن جو،
احد به احمد ٿي آ آيو.
سُونهن وڌائِي سَگهه جيئڻ جي، جوڙي سڀ جنسارحُسن جو،
پاڻ ئي پاڻهي پاڻ پسايو.
مشڪور ڪِين مان ڪِين ڪمائي، ٿيءُ تون ڪلنگي دار حُسن جو،
هُئڻ جو سڀ آ هُل اجايو.
[b]ڪافي[/b]
درد جي ديوان مان دستور ٻيو ڳولي اچو،
چاهه کان وڌ ساهه لئه، سور ٻيو ڳولي اچو!
اي وفائون ساٿ ڏيو، انياء سان نبري وٺون.
يا سهڻ لئه هاڻ ڪو مهجور ٻيو ڳولي اچو!
مون پکيڙي روشني آ، رات ڪاريءَ جي خلاف،
ڪجهه اوندهه آهه باقي، نُور ٻيو ڳولي اچو!
بدصورت بُت ٽوڙي، سُونهن کي سجدا ڪيم.
مون جهڙو ڪوئي ڪٿان منصور ٻيو ڳولي اچو!
پيو قلم تاريخ جو، ڪردار جا ڪتبا لکي.
سنڌ جي تاريخ کان، مغرور ٻيو ڳولي اچو!
لڙڪ ڇڏيا ٿم لڪائي، تون متان مايوس ٿين،
مون جهڙو ڪوئي ڪٿان رَنجُور ٻيو ڳولي اچو!
اي سڄڻ! مون ساڻ ڪا ويساهه گهاتي ڪين ڪيو،
يا وري اي مئه ڪشو، مخمور ٻيو ڳولي اچو!
او باوفا ۽ بيوفا، ڪجهه هاڻي ويهي سوچيو،
جي ڌڪيو مشڪور کي، مشڪور ٻيو ڳولي اچو!