ض
من ۾ مفتي پِير، جن سمجهيو سي صالح ٿيا.
ضامن آهه ضميرُ، ازلئون انسانيت جو،
من ۾ مفتي پير، پنهنجو قاضي پاڻ ۾.
ضامن آهه ضمير، الست کان ارواحَ جو،
ٻيو نه مفتي پير، ميزانُ ماڻهوءَ- من ۾.
ضايع ڪر نه و قت کي، وقت ئي وڏي وَٿ،
ويهي ڪٿ نه ڪٿ، هل ته ماڻين ماڳَ کي.
ضايع ڪر نه وقتَ کي، وقت ئي وڏو شاهه،
ويهڻ سان ڪو ٺاهه، متان ڪرين واٽَ تي.
ضايع ڪر نه سَگَهه کي، جو ڀن وڏي جاڙ،
متان هڻندي ڊاڙ، ويهي وڃائين وقتَ کي.
ضايع ڪر نه مَت، گولپ جي گِراهه تي،
متان وڃائين پَت، اڇيءَ پنهنجيءَ پڳَ جي.
ضايع ڪر نه ڌن، ويسلا! وڏائيءَ تي،
ڪڏهن نه ريجهي من، ڪنهن شيطاني شغل ۾.
ضايع ڪر نه سُونهن، هل نه اجائي هوڏ سان،
تو وٽ هيءَ ورونهن، آهه اڍائي ڏينهڙا.
ضايع ڪر نه ضد تي، مشڪور تون مايا،
ڏات سندي ڪايا، ڪڏهن نه پَرتِي ڪوڙَ سان!
*
[b]وائي[/b]
ضامن آهه ضمير، من ۾ مفتي پير،
پنهنجو قاضي پاڻ ۾ آهي!
مٽيءَ ملهه مهانگو اصلئون، مٽيءَ خاص خميرُ،
پنهنجو قاضي پاڻ ۾ آهي!
سچ کي سدائين سونهن جي ڳولا، اندر منجهه اڪير،
پنهنجو قاضي پاڻ ۾ آهي!
ڏات سهي ڪي ڏنگ ڏکن جا، ساڄو ڪري سرير،
پنهنجو قاضي پاڻ ۾ آهي!
مشڪور! دل ۾ سانوڻ ٽاڻو ، جهوري وجهي پئي جِهير،
پنهنجو قاضي پاڻ ۾ آهي!