نورالهديٰ شاهه
هن جي شاعري ۽ ڊرامن کان اڳ سندس حياتي جي اها جهلڪ ته پاڻ 22 جولاءِ 1957ع تي حيدرآباد ۾ ڄائي. سندس خاندان جو تعلق ٽکڙ جي معزز سيد گهراڻي سان آهي. سندس والد عبدالهادي شاهه نوڪري سبب لاهور ۽ ڪراچي ۾ رهيو. ان ڪري نورالهديٰ شاهه جو ننڍپڻ به انهن شهرن ۾ جتي گذريو. اتي هن لاهور ۾ پرائمري، سيڪنڊري ۽ هاير حيدرآباد ۽ ڪراچي ۾ حاصل ڪئي. پاڻ ست ورهين جي ڄمار ۾لاهور ۾ هڪڙي بڪ سيلر جي دڪان تان پنهنجي والد سان ضد ڪري سعادت حسين منٽو جو ڪتاب خريد ڪرايو. ۽ پوءِ عصمت چغتائي کي به دل جي اکين سان پڙهيائين. سندس ڊرامو “رانديڪو” ۽ پوءِ جهنگل کي پي ٽي وي تي ڏسڻ لاءِ ماڻهن جا ميڙا هوندا هئا. ۽ ڊرامي وقت بازارون ويران ٿي وينديون هيون. ڪافي ماڻهو هن جون ڪهاڻيون ۽ ڊراما ڏسي مڇريا به. جن کيس گارين وارا خط به موڪليا، پر نورالهديٰ شاهه غيرروايتي انداز ۾ لکيو. ڪنهن جي به پرواهه نه ڪيائين. جيڪي سماج ۾ اوڻايون هيون، سي جئين جو تئين نروار ڪيائين. هن پردي جي پويان نه، بلڪه چٽي سج جي روشني جيان پنهنجي ڊرامن، ڪهاڻين ۽ پوءِ شاعري ۾ به ڪوڙهه جي مرض ۾ مبتلا ٿي ويل سماج جو عڪس چٽيندي رهي. پاڻ نگران صوبائي وزير به رهي ته، جيڪا سندس 1992ع ۾ نثري نظمن جي شاعري “قيدياڻي جون اکيون ۽ چنڊ” جي عنوان سان ڇپي. تنهن مان نموني طور سندس هي نظم ته؛
هرڪا عورت
ناهي تنهن هم بستري لاءِ،
هر عورت جو بدن ناهي خلقيو ويو،
رت جي ان هڪڙي بوند لاءِ
جنهن مان تنهن جو نسل وڌي سگهي.
هر ڪا عورت
اوچي برانڊ جي سگريٽ به نه آهي،
جنهن کي تون ٻن چپن ۾ اٽڪائي سگهين،
جنهن جو بدن بکايل ڪتي سان،
لوئين، چيرين ڦاڙين.
هو اڄ به بي باڪي سان لکي پئي.