روبينه ابڙو
عشق جھلي آ جھولي باهو،
سولي ٿي وئي سولي باهو،
آهي ازل کان ڄڻ ته انائي،
راهه اسان جي رولي باهو.
هن جي شاعري ۾ نت نيون ادائون ۽ نرالا خيال آهن. انهن جي اڏام ۽ ادائيگي هن هيئن به ڪئي آهي ته؛
مرحبا مرحبا آمد عشق آ،
رسم منصور آ، سر ڪٽايو وري.
جيان هن وٽ اظهار جو اهڙو انوکو روپ آهي، جنهن ۾ رومانس کي جنهن انداز سان هن شاعره اظهاريو آهي، سا تمام گهٽ شاعرائن ۽ شاعرن جي اظهار جي ادا رهي آهي. هو ته هئين به چوي ٿي ته؛
مان تولئه هائوڪار سڄي،
تون ڇا لئه ٿو اقرار گهرين.
واري سٽ به اظهار جي آخري حد آهي. ان کان وڌيڪ ڪنهن جو ڪئين ٿبو. روبينه سلوڻي ٻولي ۾ جنهن انداز سان اظهار ڪيو آهي، تنهن ئي سندس تخليقن کي من موهڻو ۽ ويران دلين جي اڱڻن کي آباد ڪرڻ جي ڪوشش ۽ ڪاوش سندس تخليقون لڳن ٿيون ته، جنهن کي چاهجي ٿو ان لاءِ ئي ته سمورا جذبا هجن ٿا. ان جو اظهار جنهن خيال ذريعي روبينه پنهنجي شاعري ۾ڪيو آهي، سو نرالي انداز سان ڪيو اٿس.
روبينه ابڙو شاعري ۾ جن جن خيالن جا تاڪيا کوليا آهن، تن ۾ هي ادا به نرالي اٿس ته؛
اسان جي روح ۾ رقصان،
هميشه رقص درويشان،
اڙي او ناصحا منهنجا،
نه ڏي ايڏا وڏا درسان.
يا هي خيال ته؛
حسن آهي ڄڻ اميري جسم جي،
عشق جي آهي اميري روح ۾.
۽ جڏهن سڄڻ ڪوبه الڪو نه ڪري، وساري ويهي رهي. واٽون ويهه ٿي پون، تڏهن سپرين جي سار ۽ ڏوراپو ته روبينه ابڙو هن انداز سان ٿي ڏي ته؛
يادگري ۽ نه وري ڪو رابطو،
هئه عجب انداز تنهنجي پيار جو.
تڏهن ته پيار تي ڪا ميار نٿي رکي، پر تعصب ۾ ڪٽيل دلبر کي ڏوراپو شاعراڻي انداز سان ته ڏنو ئي اٿس؛
پيار ڪيتريون ئي پيڙائون عطا ڪري ٿو،
خيالن ۽ خوابن جون نيون دنيائون ڏسي ٿو.
هن جا سپنا به ساڀيان شايد ماڻي ڪونه سگهيا. تڏهن ته چيائين ته؛
اڃان تائين ستل آهن، اسان جي ڀاڳ جا سپنا،
بمن بارود جا موجد،اسان وٽ راڳ جا سپنا.
هن جي سپنن ۾ به هڪڙو اجتمائي خيال آهي. جنهن ذريعي هو بمن ۽ بارود جي موجد کي للڪاري چوي ٿي ته، اسان وٽ دل کي راحت بخشيندڙ راڳ جا سپنا آهن. سندس شاعري ۾ اهڙا سندر خيال به آهن ته؛
ڀاڳ ۽ بخت به نه ٿو گھرجي،
هي مڪان لامڪان به نه ٿا گهرجن،
تو سوا وقت به نٿو گهرجي.