ٻه چار ڏينهن هليو، منهنجو، يار جو قِصّو،
مگر لکيو مون سڄي عمر پيار جو قِصّو.
لَڄي لَڄي هو بيابان ٿي ويو سارو،
ٻُڌي ڪو اُڃَ لڳل آبشار جو قِصّو.
ٻُڌايو آهه ڇڻيل هِن گُلاب اڄ مون کي،
اُجاڙ باغ سندي ٽار ٽار جو قِصّو!
حَسين ڪاٺ جو سامان ڀي ٻُڌائي ٿو،
وَڍيل وڻن جي پرين! ڏار ڏار جو قِصّو.
مزي سان کيڏ حياتيءَ جي راند تون راڻا!
وِسار هاڻ کٽڻ جو ۽ هار جو قِصّو.
فضُول، ربط بنان ۽ بغير منطق جي،
حيات هيءَ لڳي ٿي ڪو ٻار جو قِصّو.