سفر اوکو به سوکو آ، اڃا وک تيز تر آهي،
اوهان جي سارَ او سائين! اسان جي همسفر آهي.
اوهان سان عشق آ مون کي، اوهان جو ساٿ ٿو گهرجي،
وڏو هي فلسفو ناهي، قِصو هي مختصر آهي.
مِلڻ جو سُکُّ ڀي سانڍيو، ڇِڄڻ جو ڏُکُّ ڀي سانڍيو،
اوهان پاران مِليو جيڪو، سو سانڍيو عُمر ڀر آهي.
اسان جي دل رهي آهي، پرين! خانه بدوشن جان،
ڪڏهن هِتڙي، ڪڏهن هُتڙي، سدائين دربدر آهي.
ڪٿان آيا اسين آهيون؟ ۽ وينداسين وري ڪاڏي؟
چڱو ٿيو جو انهن ڳالهين کان ماڻهو بي خبر آهي.
وڇوڙي- اُسّ ۾ ميوو، پچي ٿو شاعريءَ جو پيو،
اِئين ناهي ته توکان پو، حياتي بي ثمر آهي.