هي زمانو ڪِنو ڌپارو آ،
پيار پر ڄڻ گُلن جو ٻارو آ.
مارِ! مُکڙي ۽ چئه ته ڪاري آ،
مارِ! پوپٽ ۽ چئه ته ڪارو آ!
ڇو ڇِنين پيو انھي کي ٽاريءَ تان؟
ڏِس ته ڪيڏو گلاب پيارو آ!
آنءُ سالن کان پوءِ پهتس جو،
مُسڪرايو هي گهر جو ڄارو آ.
هيءَ فجر- ٻانگ ۽ پکين لاتيون،
ڳوٺ چـُپ چاپ، ڇا نظارو آ!
ڪين ساراهه ٿو ٻُڌي پنهنجي،
ڪيترو هاءِ هُو لڄارو آ.
تو ڪيو جيئن پئي وڻيو توکي،
هاڻ پنهنجو وريو هي وارو آ.