ساري ساري رات رُلون ٿا، چنڊ، هوا ۽ مان،
ٽيئي ساگر ساڻ ڇُلون ٿا، چنڊ، هوا ۽ مان.
ڏينهن سڄو بيڪار رهون ٿا پاڻ ته پيارا! پر
جيئن ٿئي ٿي رات، کُلون ٿا، چنڊ، هوا ۽ مان.
تنهنجي درشن لا اچون ٿا، ڇا ڀي ٿي پئي ڀل،
تنهنجو رستو ڪين ڀُلون ٿا، چنڊ، هوا ۽ مان.
دُور دنيا کان پنهنجي مستيءَ منجهه مگن آهيون،
ڄڻ ڪنهن جهُولي منجهه جُهلون ٿا، چنڊ، هوا ۽ مان.