شهر ۾ هڪ فقير جاڳي ٿو،
جنهن جو هردم ضمير جاڳي ٿو.
بيوفائيءَ جي رات ۾ روئندي،
عشق جو ڪو اسير جاڳي ٿو.
ٽهڪَ آرام سان سُتا هن جا،
پر سندس نِير نِير جاڳي ٿو.
سُکّ سان ڪئن ڀلا سُمهي سگهندو؟
مارئي! هي ملير جاڳي ٿو.
نِنڊ گهري غريب کي پٽ تي،
محل ۾ پر امير جاڳي ٿو.
رُوح هن جو سُتو پيو آهي،
شهر جو بس سرير جاڳي ٿو.
سڀ سُمهن، پوءِ پاڻ ملنداسين،
شوق پنهنجو شرير جاڳي ٿو.