وني! منھنجي، وني! منھنجي
وني! منھنجي، وني! منھنجي،
جڏھن ماني پچائين ٿي،
ته تنھنجا ھٿ اٽي ڳوھيل
حسينائن جي نازڪ ۽
حنائي نرم ھٿڙن کان
لڳن سھڻا پيا مون کي۔
اھي ھٿ ڪنھن نمازيءَ جي
دُعا گھرندڙ ھٿن کان ڀي
گھڻا افضل مٺي! آھن۔
جڏھن ڌوئين پئي ڪپڙا،
جڏھن ڦريو ڏئين ٿي تون،
جڏھن ٻارن کي ريجھائي
ڪھاڻي ٿي ٻڌائين تون،
جڏھن اسڪول جو ڪم ڀي
انھن کان ٿي ڪرائين تون،
ڪري محنت محبت سان،
سنوارين گھر سڄو ٿي تون،
ٽڙيل پکڙيل ڪتابن کي،
جڏھن ترتيب ڏين ٿي تون،
جڏھن ڊرامو ڏسي ڪوئي،
گھڻو روئي پوين ٿي تون،
جڏھن ننڍڙين خوشين تي ئي
گھڻو خوش ٿي وڃين ٿي تون،
جڏھن ھيءَ پيار جي پوتر
اُجھائين پياس ٿي پياري
تڏھن دنيا جي سڀ کان ئي
حسين عورت لڳين تي تون۔
وني! منھنجي، وني! منھنجي۔