ڀُوري ڀيل بابت ھڪ نظم
ماڻھو من جا ڪارا آهن۔
ذاتين جي زنجيرن ۾ ھُو جڪڙيل آهن،
ڪنڌ انھن جا اڪڙيل آھن۔
ڀيلن کي ۽ ڪولھين کي ھُو
ماڻھو ڪين مڃن ٿا،
تن سان ڪڏھين کائن۽ نه پيئن ٿا،
توڙي تن جي ننگن ۾ ھُو
گندي اک وجھن ٿا۔
ڀُورا، منھنجا ڀاءُ!
تنھنجو لاش ڪڍيو ويو جڏھين ڌرتيءَ مان،
رڙ نڪتي ھئي ڏادي تڏھين
پرڪرتيءَ مان،
لُڙڪ لڙيا آڪاش منجههان ھا،
چند به چُپ چُپ، سھميل ھو ۽
تارو تارو سُڏڪي پيو ھو۔
ڀُورا، منھنجا ڀاءُ!
ھن ڌرتيءَ تي،
جنھن کي ماڻھو
صُوفين جي ڌرتي به چون ٿا،
ان تي اھڙا واقعا ٿين ٿا،
جيڪي گندا داغ ھُجن ٿا،
جيڪي ڪڏھين ڪين لھن ٿا،
جيڪي سدائين ظاھر ڪن ٿا،
ماڻھن جي من جي ڪارنھن کي۔
ڀُورا، منھنجا ڀاءُ!
ماڻھو من جا ڪارا آهن۔
_____________
(مذهبي انتهاپسندن بدين جي شهر پنگريو ۾ روڊ حادثي ۾ حياتي وڃائيندڙ ڀوري ڀيل جي لاش کي قبر مان ڪڍي ٻاھر ڦٽو ڪيو ھو)