مُسافر جيئن ماڻهو آ، سفر وانگي حياتي آ،
سڀن جي آخري سائين! اِها منزل مِماتي آ.
مٺا! هيءَ شاعري منهنجي، جا مون هر روز ڳاتي آ،
کڻي جو هيءَ ذاتي آ، تڏهن ڀي ڪائناتي آ.
نه آهين تون مگر آهي، اسان سان درد هي تنهنجو،
لڳي ٿو درد هي تنهنجو، اسان جي گهر جو ڀاتي آ.
سندءِ تنقيد ٿي ماري، نه مون کي پر رڳو توکي،
اها تنقيد ڄڻ اهڙو ڪو حملو آپگهاتي آ.
اوهان جي آس ۾ اڄ ڀي، گذاريون عُمر ٿا گوري!
اڃا ڀي رُوح پياسو آ، اڃا ڀي اکّ آتي آ.