هلي آ هاڻي ۽ ڏِس ته چاهت جي چنڊ ۾ ڇا چٽاءُ آهي!
نه دير ڪر۽ هي سمجهه سُهڻي! نه چاندنيءُ کي جٽاءُ آهي.
اِيئن نه تون سمجهجان ته منهنجي، وئي آ مُرجهائِجي مُحبّت،
اڃا گلُن جئن اِها ٽِڙيل آ، اڃا به ان ۾ هڳاءُ آهي.
حسين ايڏي ته هوءَ ناهي، مگر لڳي پيار ۾ ٿي سُهڻي،
نه چنڊ چوندس نه ڦُول هن کي، اهو اجايو وڌاءُ آهي .
مِزاج منهنجي ۾ ڪائي آڪڙ ۽ هٺّ اڳ ۾ هيو ڪو مٺڙا!
مگر جڏهن کان هي عشق ٿيو آ، تڏهن کان مون ۾ جهُڪاءُ آهي.
حيات آهي حسين جيڏي، ممات ڀي آ حسين تيڏي،
ڀلا پو ڇاڪاڻ يار! تنهنجو، ممات کان هي بچاءُ آهي؟