ڏاڍي جي ڏاڍ تي هيءَ، ڏَڪ ڏَڪ دنيا ڏَڪي آ،
پر پريت پنهنجي پياري، هر ڏاڍ کان پَڪي آ.
هي ڄاڻندي ته سڄڻي، ايندي وري نه واپس،
مون روز روز هُن جي، هيءَ راهه پئي تَڪي آ.
تو بن اُداس گذري، هيءَ زندگي يَڪي آ،
غم هي سَهي سَهي دل، اڄ پئي ٿَڪي ٿَڪي آ.
دل تي جو ڌَڪُ دلبر، منهنجي هنيو هُيو سو،
اڄ تائين آهه تازو، اڄ تائين دل ڌَڪي آ.
سالن کان پوءِ هن جي، دَر تي پُڳس جو آئون،
حيران ۽ پريشان، هوءَ ٿي هَڪي ٻَڪي آ.
هيءَ سرد رات جهڙي، ٿي زندگي وئي آ،
۽ آڳ عشق جي ڀي، جانان! جهَڪي جهَڪي آ.