دڙي جي دانھن درديلي
وزيرن پئي عياشي ڪئي،
وڏو ھو شور دُھلن جو،
دڙي جي دانھن دٻجي وئي۔
جتي ڪنگ پريسٽ ھو پيارو،
اُتي اڄ وات ڳاڙھو ڪو،
نقالي ڇوڪرو آھي۔
جتي موھن دڙي جي ڪلهه،
نچي ھُئي ناچ سمبارا،
اُتي پئسن تي پيشه ور
نچيون ٿي ناچڻيون ڪيڏيون!
ثقافت سان مُحبت ڪا،
ھجئي جي ٿورڙي ڀي ھا،
ته موھن جي دڙي جي دانھن سمجھين ھا!
تون ڀُرندڙ تن ڀِتين جي بات سمجھين ھا!
تون ڪِرندڙ تن سِرُن جو درد سمجھين ھا!
تون مسڪينن سان مُرڪين ھا!
غريبن ساڻ گڏجين ھا!
اُھي جيڪي رُڳو آھن،
سمورو سگھ سرچشمو،
اُنھن جي لاءِ سوچين ھا!
اُنھن جي لاءِ لوچين ھا!
مگر تُون دُور ھُئين ڏاڍو،
مزن ۾ چُور ھُئين ڏاڍو،
اميرن سان شرابن ۽ شبابن ۽ ڪبابن ۾،
رُڳو مصروف ھُئين ڏاڍو،
ٻُدي تو ڪين پر ڪائي،
دڙي جي دانھن درديلي،
دڙي جي دانھن درديلي۔
_________________________
(موھن جي دڙي تي ٿيل سنڌ فيسٽيول کان پوءِ لکيل)