ذات پنهنجي سڄي مون ڊاهي آ،
تنهنجي تصوير پوءِ ٺاهي آ.
سچ پُڇين جي ته پيار ۾ پيارا!
پنهنجي تڪليف ئي مون چاهي آ.
ڪين انصاف عشق سان ٿيو آ،
عقل جي ڀاءُ! بادشاهي آ.
هاڻ تعمير ڪئن ڪجي ٻيهر؟
ايتري ٿي وئي تباهي آ!
وقت مون کي ڇڏي ويو پُٺتي،
ٿورڙي مون پٽي جو ساهي آ.
زندگي راهه آهه منزل جي،
هر ڪو انسان ان جو راهي آ.
ويڙهه لفظن سان ٿو وڙهان ويٺو،
منهنجو هر شعر ڪو سپاهي آ.
شاعريءَ ساڻ عشق منهنجي تي،
ڏيڻي تاريخ کي گواهي آ.