پاليو جنهن کي پيٽ ۾، پاڻ وِساري مـُون،
سو ته مري ويو ٻارڙو.
جيڪو پِيرن کان پِنيو، باسي مون باسُون،
سو ته مري ويو ٻارڙو.
جنهن سان ڏُک ۽ سُکّ جون، ڳچُّ ڪيم ڳالهيون،
سو ته مري ويو ٻارڙو.
جنهن جي لاءِ لکين هيون، چپّن منجهه چُميون،
سو ته مري ويو ٻارڙو.
جنهن کي ڪين ڏسي سگهيم، رهندي ڪي رانديون،
سو ته مري ويو ٻارڙو.
جنهن لئه سِبيم چولڙيون، رنگن رنگن جون،
سو ته مري ويو ٻارڙو.
موليٰ! ٻچڙو مون ڏئي، کسيئه پو ڇاکئون؟
سو ته مري ويو ٻارڙو.
(پنهنجي ڀيڻ جي درد جي ترجماني هن وائيء َ۾ ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آهيم، جنهن جو ٻار ڄمڻ کانپوءِ ڪجهه ڪلاڪن ۾ ئي الله کي پيارو ٿي ويو)