يار! هي رک رکاءُ ڇو آخر؟
ايترو بچ بچاءُ ڇو آخر؟
لِڪَّ ۾ حُسن پُرڪشش آهي،
نار! ايڏو نُماءُ ڇو آخر؟
پيار جو ڄار آهه آزادي،
تنهنجو تنهن کان ڇڏاءُ ڇو آخر؟
پيار مان گُلّ مون ڏنو جنهن کي،
تنهن ڏنو مون کي گهاءُ ڇو آخر؟
اي بهارن جي مُند! تو ۾ سو،
هيل ناهي هُڳاءُ ڇو آخر؟
مان ستارا به ٿو سگهان لاهي،
ايترو ڀي وڌاءُ ڇو آخر؟
زندگيءَ ۾ نڀاءُ ئي ڪونهي،
نينهن ۾ ئي نڀاءُ ڇو آخر؟
ڏِس ته هيڏي حَسين دنيا کي،
ڪو نه آهي جٽاءُ، ڇو آخر؟
عارضي آ، مڃان پيو، پو ڀي،
زندگيءَ سان لڳاءُ ڇو آخر؟