بي گهر هان گهر هوندي ڀي،
تنها، لشڪر هوندي ڀي.
ڪين وڻي ٿو هاڻ مون کي،
سُهڻو منظر هوندي ڀي.
مون ته عبادت ڪئي دل ۾،
مسجد، مندر هوندي ڀي.
عشق نظر آيو اُجرو،
مٽّي ۽ مر هوندي ڀي.
آخر ٻاهر ڇو رُليس؟
اهڙو اندر هوندي ڀي!
عشق ملايو ساهڙ سان،
پنهنجو گهر، ورُ هوندي ڀي.
زن بن مان مفلس آهيان،
يار! زمين، زر هوندي ڀي.
دل جو دشمن آهي هُو،
دل جو دلبر هوندي ڀي.
مان پرواز ڪيان پنهنجي،
ٽُٽّل پر پر هوندي ڀي.
ڪيڏي آهي رونق ٿي!
مون تي کنڊر هوندي ڀي.
اُڃّ لٿي ئي ڪين سندم،
ساٿ سمندر هوندي ڀي.
پنهنجو پاڻ لڳو ڪمتر،
مون کي برتر هوندي ڀي.
توکان حال ڀلو آهي،
منهنجو ابتر هوندي ڀي.
ڌاريو پنهنجو پاڻ لڳي،
پنهنجو ئي ترُ هوندي ڀي.
دنيا تياڳ ڪئي آ مون،
ٺٺ ۽ ٺانگر هوندي ڀي.
ويڙهه وڙهي مون لفظن سان،
رائيفل، خنجر هوندي ڀي.