جتي به آ پيار جو ڪو پاڙو،
اُتي ڪميڻن کنيو ڪهاڙو.
اسان جي اوگهڙ، اسان جو اوڇڻ،
آ چنڊ، سُورج ۽ گُل اُگهاڙو.
حيات- گاڏي، الله - منزل،
۽ عشق ڀائو! اٿي ڪو ڀاڙو.
اسان ٻنهي گڏ جنم آ ورتو،
هي دردُ آ منهنجو ڀاءُ جاڙو،
جوان هي عشق ٿي ويو آ،
ويو هان مان جيئن ٿي ڪُراڙو.
اسين به آهيون ڪي جانور ڄڻ،
جهان هي آهه ڪوئي واڙو.
سموري دولت ۽ ڌن کڻي ويو،
هڻي ويو موت آهه ڌاڙو.
جتي خوشي ۽ هئي کلّ ڪائي،
اُتي رڳو آهه روڄ راڙو.
رڙي ٿي هر ڪائي راتڙي پئي،
ڏکن ۾ گذري ٿو هر ڏهاڙو.
مِٺا مِٺا سُر رُسي ويا سڀ،
آ هاڻ هر ڪوئي ٻول ٻاڙو.