برهه جي باهه ۾ ڀڙڪيس، ڀلو ڪو بخت هيو،
ملي سڪون ويو آ، سفر جو سخت هيو.
نياز مند مُحبت ۾ مون ڪرڻ چاهيو،
مگر هـُو شخص وڏو ئي انا پرست هيو.
ٿڪا ٽـُٽا ها سڀئي ڇانو ۾ اچي ويٺا،
اسان جي دل به وڏو يار! ڪو درخت هيو.
هي وقت آ جو جُدا ٿيون مگر تون مان،
لباس هئا سين هڪٻئي جو، سو به وقت هيو.
عجيب عشق سندو هي نشو به آهه وڏو!
سڄو جهانُ لڳو پئي ته مون سان مست هيو.
اوهان به يار! حقيقت کڻي مڃو هاڻي،
سفر ڏُکيو نه هيو، حوصلو ئي پست هيو.
اسان جي لاءِ فقيري وڏي اميري هئي،
اسان جو شعر اسان لاءِ تاج تخت هيو.