چڙهيو آ درياهه
فون اچي ٿو ڳوٺ مان، شهر لڳي ٿو باهه،
سِڪي منهنجو ساهه، ڏسڻ ڪارڻ ڳوٺ کي.
ڳوٺان آئي آ خبر، چڙهيو آ درياهه،
ڪاش ڪيان مان هيل ڪو، لهر لهر سان چاهه،
منهنجو سِڪيو ساهه، لُڙڪ لڙي پيا ڳلّ تان.
اي- سي ڪمرا شهر جا، ڇڏي ڇورا!هلُ!
ڳوٺ سراپا ڳلُ، چُمي جو درياهه ٿو.
موج ڀريي مهراڻ ۾، هل ته هلي تُڙڳون،
مرُّ مٺا!ٰ لاهيون، ساري پنهنجي رُوح تان.
سنڌو سالن پو مٺا!، هيل وريو آهي،
ڳولي ٿو سوڳوٺ جو، شاعر ڪٿ آهي،
ڇو نه وريو آهي، ڳڀرو اڃا ڳوٺ جو؟
وهندي هن درياهه جي، موسيقي ٻُڌجي،
ناچ مٺا! نچجي، ان جي هر هڪ لهر تي.
وڏا ٿيندا ڪين هي، ٻهراڙيءَ جا ٻارَ،
ٿوري گهڻي ڳالهه تي، لُڙڪ ڳلن تي لارَ،
تن سدائين سارَ، رهندي آهي ڳوٺ جي.