وڏا پنڌَ پهاڙَ جا،
وِتري پوءِ به وکَ،
ماڻهو شاهه لطيف جا.
عشق رڳو اوڇڻ اَٿن،
نه لانگوٽيءَ لِکَ،
ماڻهو شاهه لطيف جا.
مُحَبت- منزل ماڻيَن،
تار تَري ڪا تِکَ،
ماڻهو شاهه لطيف جا.
مَڇّيءَ هاڻا ميرڙا،
کارا جن جا کِکَ،
ماڻهو شاهه لطيف جا.
شاعري
منفرد
هي ڪتاب 2014ع ۾ امبر پبليڪيشن پاران ڇپايو ويو آهي. ڪتاب جي ڪمپوزنگ اظهار پيرزادو ۽ عمران سھتو ڪئي آهي جڏهن ته لي آئوٽ گلبانو مرزا، ٽائيٽل فوٽو گرافي عبدالحسين ميراڻي ۽ ٽائيٽل آغا جان جي محنتن جو ثمر آهي..
اسان ٿورائتا آهيون شاعر، ليکڪ ۽ پياري دوست مسرور پيرزادي صاحب جا جنهن ڪتاب سنڌ سلامت تي پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني..
اسان ٿورائتا آهيون شاعر، ليکڪ ۽ پياري دوست مسرور پيرزادي صاحب جا جنهن ڪتاب سنڌ سلامت تي پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني..
- 4.5/5.0
- 6916
- 950
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مسرور پيرزادو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سَمهاڳ
- تون حقيقت، مجاز ڀي تون آن،
- خوشي به ڪين رهي آ، الم به ڪونهي ڪو،
- هو مون ڀي هڪڙو پيار ڪيو، ۽ پيار به ڪو اهڙو تهڙو!
- هائو ماضي بعيد آهيان مان،
- ھتان جي ڳالهه ھر ڪائي، اسان کي عشق سمجھائي،
- پيارَ- پيالو پِيءُ!
- جُدا رهي تون پرينءَ کان پنهنجي رهي نه سگهندين، چيو هيو مون،
- مُسافر جيئن ماڻهو آ، سفر وانگي حياتي آ،
- ٻه چار ڏينهن هليو، منهنجو، يار جو قِصّو،
- وني! منھنجي، وني! منھنجي
- ھر شيءِ آھي مرڻي بابا!
- پاليو جنهن کي پيٽ ۾، پاڻ وِساري مـُون،
- شعر لکڻ آ شوق جنين جو، اهڙا شاعر ڪيئي آهن،
- مِينهن وسندو رهيو
- مُحبّت قيد ڪِيو آھي ته پو آزاد ٿيو آھيان،
- دل جو مڃان ٿو منهنجي، ڌڙڪو اُهو نه آ،
- سالُ نئون آ، حالُ پُراڻو،
- مڪالمو
- سُک سان ڪڏهن هڪٻئي سوا، نه ئي تون هُئينءَ، نه ئي مان هُيس،
- دل چوي ٿي ته اڄ غزل لِکجي،
- هوءَ زمين، آسمان ٿي ويئي،
- ڳالهڙيون هُن جون
- تو سان منهنجي ناهي چاهت، ايئن به ناهي،
- بابا بلهي شاهه چيو آ،
- هيءَ ڳالهه راز جي آ، رکجانءِ راز ۾،
- ڀانيان ڀاڳُ،
- بي گهر هان گهر هوندي ڀي،
- ُھائي رقص ۾ آھي
- ساري ساري رات رُلون ٿا، چنڊ، هوا ۽ مان،
- ڪٿي ۽ ڪيئن خُدا آ؟ خبر نه آ مون کي،
- ساڙُ
- ناهي جي چنڊُ، پوءِ ستارو بُرو نه آ،
- تنهنجو عشق
- هن عشق جي شهادت جو شانُ مختلف آ،
- پرينءَ کي پاڻ پَسان ٿو، نئين نموني سان،
- سفر اوکو به سوکو آ، اڃا وک تيز تر آهي،
- صرف کپي هوءَ سانوري،
- هاڻ وڌي ويو آ منهنجو غم،
- سنڌ پرينءَ جو پاڇو ناھي
- ساٿي! ڏِسّ اُٿي اچي،
- تون جي آهين ته پوءِ پُوري آ،
- زندگي به ڇا آهي! وَٺُ وٺان لڳي پئي آ،
- هلي آ! ساهه سُڀاڻي هلي، هلي نه هلي!
- ڄمڻ کان پو مرڻ آهي، ائين آهي ته ڇو آهي؟
- هيءَ عُمر قيد آهي، هيءَ زندگي نه آهي،
- منهنجي دل ۾ تون ئي تون آن، تون ئي تون آن بس،
- سو عشق جو ڪمال، اڃا ياد ٿو اچي،
- نينهن جو ناچ ڪو نچو هاڻي!
- ادا! حالت وڏي سنگين آهي،
- تو بنان گهر
- هن دل جي ڳالهه هاڻ ٻڌائي ڇڏڻ کپي!
- تون به ناهين نه شاعري ٿئي ٿي،
- يار! هي رک رکاءُ ڇو آخر؟
- ڪارڻ
- رڳو تخليق منهنجي آ، تڏهن ڀي هيءَ عوامي آ،
- رڳو بس ڏينهن ڇو هڪڙو؟
- هر پيار ڀَلو هوندو آهي، پو پيار ڀلي ڪهڙو به هجي!
- وڏا پنڌَ پهاڙَ جا،
- توبن ٿو وَڍي روُح اُتر واءُ، هلي آءُ!
- مون ڏي مٺڙا مـُڙ!
- عيد به ڪهڙي عيد آ!!
- دهشت ڏس درياهه جي
- چڙهيو آ درياهه
- وڃان ٿو ڳوٺ ڏي پنهنجي
- ٽُڪرا ٽُڪرا سنڌ کي، ڪرڻ ٿو چاهين،
- لُڇي ۽ تڙپي ٿي سنڌ ساري،
- نظم - وطن واپس وَرُ!
- دڙي جي دانھن درديلي
- ڏاڍو آھه ڏُڪار،
- وطن پيو تڙپي
- ماڻھو ڪو محفوظ نه آهي
- لَڏي نه وڃجانءِ!
- ڀُوري ڀيل بابت ھڪ نظم
- باھ بلوچستان ۾
- هيءَ وادي به ٿي ويران، ڏِسون ڇا ٿو ٿئي!
- غزه وانگر اسان جي دل،
- ڇمر جيئن ڇا ڇا وَسي اَکِ آهي!
- جاڙَ سڄي آ جاٽَ،
- نِينهن سندا اي نانگ! اسان کي ڏنگ اڃا ڀي،
- جَهانُ هيءُ سمورو فريب آ بابا!
- ناهي جت مولا،
- ايترو نااُميد ڇو آهين؟
- لنگهيا ڪيڏا لڪَ،
- زندگي چوڏول آهي،
- هاڻ وِڃاءِ وجود،
- هي جيڪو منهنجو فن آهي،
- تعبير ٿيو آ خواب، مگر دير ٿي وئي،
- سُور جي سامان ۾ ڇا ڇا نه آ!
- هيءَ حُسن جي حقيقت، ڪو خواب ٿي سگهي ٿي،
- اسان جي آب اکين مان وَهي رهيو آهي،
- ڪا چانڊوڪيءَ جي رات هجي، ۽ تون به هُجين، ٻيو ڇا گهرجي!
- ٿورڙو ڪُفر دين ۾ آهي؟
- هي عشق هميشه گهاءُ نئون، او سجني! گهُرندورهندوآ،
- شهر ۾ هڪ فقير جاڳي ٿو،
- هر هنڌ هر جڳهه تي، هُو ٿو نظر اچي،
- دنيا کي ديوانو گهرجي!
- ڪارنامو ڪو چاهه مان نڪتو،
- درد سارو تمام ٿي ويندو،
- جتي به آ پيار جو ڪو پاڙو،
- هلاڪو نه ڪوئي سِڪندر کپي،
- هلي آ هاڻي ۽ ڏِس ته چاهت جي چنڊ ۾ ڇا چٽاءُ آهي!
- ڪوئي شعر اهڙو لِکڻ وارو آهيان،
- وڏو ڏُکُ ڏاڍو ڏسڻ وارو آهيان،
- گُلن جيان ئي ڏنو درد واسُ اڄ ڀي آ،
- هُو اچي يا نه اچي، توکي سڏڻ ۾ ڇاهي!
- عشق ۽ انقلاب ۾ گذري،
- اڃا ته ابتدا آ، انتها به ڏِسڻي آ،
- مٽائي فاصلا سڀئي ڪا گُفتگو ته ڪجي،
- پـُڇي ٿي پيار منجهان ڇا کي پيار چئبو آ؟
- ڏاڍي جي ڏاڍ تي هيءَ، ڏَڪ ڏَڪ دنيا ڏَڪي آ،
- ابتدا ڪري ڏس تون، انتها ڪندس آئون،
- زندگي تو بنان گذارو آ،
- هي زمانو ڪِنو ڌپارو آ،
- تو بن حيات جو هي سفر ٿي نه ٿو سگهي،
- مان ٿو وڃان حيات ڇڏي اڄ ممات ۾،
- ذات پنهنجي سڄي مون ڊاهي آ،
- برهه جي باهه ۾ ڀڙڪيس، ڀلو ڪو بخت هيو،
- انور پيرزادي جي ياد ۾
- هتي ته ڪجهه به نه هو، بس خيال هو اڳ ۾،
- هن خزان کي بهار ڪير ڪري!
- پنهنجي وجود جو ڀي، مون کي پتو نه آهي،
- يار کي پيار ٿي ويو هوندو،
- پيار جو گُل پيو ڇڻي هاڻي،
- آڳ وانگر عشق ٻرندو ٿو وڃي،
- سڀ آ چَيل چَوڻ لئه، باقي بچو به ڇاهي!
- لوءِ هن مان لَڏي ويو آهي،
- جڏهين به مينهن وَسندو، ڏاڍو تون ياد ايندين،
- زمينن آسمانن ۾، سدائين ساٿ هونداسين،
- تون ڳَلَ تان ڳوڙها پيو اُگهندين، جنهن وقت به ڳايو ويندس مان،
وِتري پوءِ به وکَ،
ماڻهو شاهه لطيف جا.
عشق رڳو اوڇڻ اَٿن،
نه لانگوٽيءَ لِکَ،
ماڻهو شاهه لطيف جا.
مُحَبت- منزل ماڻيَن،
تار تَري ڪا تِکَ،
ماڻهو شاهه لطيف جا.
مَڇّيءَ هاڻا ميرڙا،
کارا جن جا کِکَ،
ماڻهو شاهه لطيف جا.