رڳو تخليق منهنجي آ، تڏهن ڀي هيءَ عوامي آ،
سڀن لئه شاعري آهي، کڻي جو خود ڪلامي آ.
اوهان جي ئي غلاميءَ ۾، ويو آزاد ٿي آهيان،
نه آزادي آ ڪا اهڙي به جهڙي هيءَ غلامي آ!
سڄو سنسار هي پيارا! سڄو وهنوار هي پيارا!
سڀئي فاني اٿي پيارا ! مگر مُحبت مُدامي آ!
مِلو ٿا ڪين مُحبت مان، ڊڄو ٿا يار! دنيا کان،
رُڪاوٽ عشق ۾ جانان! اوهان جي نيڪ نامي آ.
سفر ٿوري جي ڪارڻ ڀي، ڪبو ڪو انتظام آهي،
مٿان ٿي موت تڏهين ڀي، سندءِ بي انتظامي آ.
اُهي جن کي زماني ظلم سان ۽ جبر سان ماريو،
ڏني تن جي مزارن تي، زماني اڄ سلامي آ!