دهشت ڏس درياهه جي
مِينهن وسي ٿو اُڀ مان، ٻوڏ درياهي هيءَ،
لُڙڪن ۾ سڀ جيءَ، هيل ٻُڏن ٿا سنڌ جا.
ٻوڙي سڀ ڪجهه ٻوڏ ٿي، سڀني مُٺ ۾ ساهه،
ديوانا درياهه! هاڻي ٿورو هوش ڪر!
پوڙهو منهنجي ڳوٺ جو، گهُري ٿو هيءَ دعا،
او منهنجا موليٰ! ٻاجهه ڪجان هن ديس تي.
ٻوڙي ويئي ٻوڏ آ، منهنجا ڳوٺ، شهر،
ڀريل جيڪي ڀيڻ! ها، خالي ٿيا سي گهر،
ڏاڍا ٻوڏ ڏمر، ڪيا ساري ديس تي.
ڇوهيون، ڇِتيون، ڇوليون، سنڌوءَ اهڙي سير،
جهڙا تِکا تِير، دهشت ڏس درياهه جي!
ڇوهيون،ڇِتيون، ڇوليون، ڪُنن جا ڪڙڪا،
دريا جا دڙڪا، هِنئيون ڦاڙن ٿا پيا.
هيل ته هِنئين ڦاڙ آ، دريا جي دهشت،
ڪائي قيامت، وِيرن ۾ آ وائڙا.
سِنڌو سُڪي هو ويو، واري هو واري،
ماڻهن ان جي پيٽ ۾، ٺاهيا گهر ڀاري،
لاهي سنڌوءَ آسرو، ويٺا واپاري،
هاڻي آئي آهه پر، سِنڌوءَ جي واري،
زاري ڙي زاري! سنڌو آيو موج ۾!
واري ئي واري ڏسي، ماڻهن سمجهيو موتُ،
هي ڪئن ٿيندو فوتُ، دريا جيئرو آ اڃا!
ٻوڏ به ٻيلي! ٿي رڙي، تنهنجو ٻوڙي گهر،
سارو هي سائر، مٿو پنهنجو ٿو پِٽي.
ٻوڏ اچي ٿي ڳوٺ ۾، گهر ڇڏيان ٿو مان،
ڄڻ ته سمورو لُڙڪ ڪو، ٿي ويو مان آهيان،
ويٺو ٿو سوچيان، ٻُڏجي يا هلجي لڏي!
گهر جي در کي اڄ هڻي، ڪُلف وڃان ٿو مان،
ڀـُتيون ڀِتيون ٿيون چون: "وڃين ڇو ٿو ميان!
اڄ تائين تو سان، مون ته نڀايو ڪيترو!"
گهر چوي ٿو غم مان، وڃ وڃ جان بچاءِ،
پنهنجا لُڙڪ لڪاءِ! مان به نه ڪٿ روئي پوان.
هي ماڻهو جيڪي مئا، ٻوڏ نه ٻوڙيا سڀُ،
چئي ٿو نيرو نڀُ، حاڪم ئي ڪم چورها!
( 2010۾ سنڌ ۾ آيل ٻوڏ کان پوءِ لکيل)