زندگي چپ چاپ ايئن گذري پئي،
ڄڻ آڳاٽي ٻير آ جا اڪري پئي.
هاءِ! انڊلٺ جيئن دنيا ڇڏبي ڪڏهن،
وقت جي ٽڪ ٽڪ اندر چچري پئي.
حسن تي جوڀن لٿو ئي هيل آ،
ماڪ ۾ مکڙي نئين نکري پئي.
جيئن اتر جي واءَ هنبوڇيون ٿي هڻي،
تيئن وڻن مان راڳڻي اڀري پئي.
انتظاري جو”لغاري“ کان نه پڇ،
سُئي جي دُڪ مان هر گھڙي گذري پئي.