يادن جو پڙلاءُ ڏئي ويو،
گهرو گهرو گهاءُ ڏئي ويو.
ڪير چئي ٿو، آٿت ڏئي ويو،
هو ته رڳي پڇتاءُ ڏئي ويو.
اڻ ميو مون پيار گهريو پر،
دردن جو هو داءُ ڏئي ويو.
”هاڻ نه وربو، آنءُ وڃان ٿو“،
ڪهڙو ڏس سوداءُ ڏئي ويو.
اڳيئي سڪ ٿي سينو ساڙيو،
ويتر تن ۾ تاءُ ڏئي ويو.
پاڻ سڃاڻو، پنهنجي ٻاريو،
”گهايل“ هي ورجاءُ ڏئي ويو.