وڇوڙي ساهه ساڙيو آ،
جِئين سيءَ گاهه ساڙيو آ.
جسم هو طور سينا جيان،
حُسن جي باهه ساڙيو آ.
سڄڻ جي آٿتن اڄ ڇو؟
منهنجو ويساهه ساڙيو آ.
هوا جي اک ڏيئي تي هُئي،
تڏهن اونداهه ساڙيو آ.
تڏهن آ دل منهنجي ”گهايل“،
جو عشق اٿاهه ساڙيو آ.
شاعري
وڻ وڻ منجھان واس
. ھي ڪتاب ڪاڇي (جوھيءَ) جي شاعرن مير محرم لغاري، خادم حسين جسڪاڻي، سڪندر اُداس لُنڊ، زين کوسي ۽ گهايل لغاريءَ جي شاعريءَ جو گڏيل مجموعو آھي. ڪتاب جي سھيڙ گهايل لغاري ۽ زين کوسي ڪئي آھي. علي دوست عاجز لکي ٿو:
”ڪاڇي (جوهي) جي خوبصورت شاعرن جِي شاعريءَ جو هي مجموعو ڏسي، مون جڏهن ان جي ورقن کي وَرائڻ شروع ڪيو، تڏهن منهنجي اندر جون سموريون دريون، هڪ هڪ ٿي ڪاڇي ڏانهن کُلڻ لَڳيون، جن مان ڪاڇي جا اُٺا، توڙي اڻ اُٺا واسَ ساهَن کي واسَڻ لڳا- مون خيال ئي خيال ۾، هڪ هڪ نظاري کي، اهڙي ته احترام سان، اکين سان لائي، چپن سان چُميو، جيئن ماڻهو، خانهءِ ڪعبه جي ڪُنڊ ۾ لڳل حجر اَسود کي چُمندا آهن. ڪاڇو به ته ائين ئي، حجر اَسود وانگر کير ٿر جبل جي ڪڇ ۾ رکيل پَٽن، پوٺن، وارِي ۽ ٽاڪرِ وارو علائقو وارِي ۽ ٽاڪرِ وارو آهي!“
”ڪاڇي (جوهي) جي خوبصورت شاعرن جِي شاعريءَ جو هي مجموعو ڏسي، مون جڏهن ان جي ورقن کي وَرائڻ شروع ڪيو، تڏهن منهنجي اندر جون سموريون دريون، هڪ هڪ ٿي ڪاڇي ڏانهن کُلڻ لَڳيون، جن مان ڪاڇي جا اُٺا، توڙي اڻ اُٺا واسَ ساهَن کي واسَڻ لڳا- مون خيال ئي خيال ۾، هڪ هڪ نظاري کي، اهڙي ته احترام سان، اکين سان لائي، چپن سان چُميو، جيئن ماڻهو، خانهءِ ڪعبه جي ڪُنڊ ۾ لڳل حجر اَسود کي چُمندا آهن. ڪاڇو به ته ائين ئي، حجر اَسود وانگر کير ٿر جبل جي ڪڇ ۾ رکيل پَٽن، پوٺن، وارِي ۽ ٽاڪرِ وارو علائقو وارِي ۽ ٽاڪرِ وارو آهي!“
- 4.5/5.0
- 968
- 257
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- گهايل لغاري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا ليکڪ وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- مهاڳ: جوهيءَ جا جَر ڦُل!
- مير محرم لغاري
- ڄاڻ سڃاڻ
- لفظ اهڙا ته تو ڳالهايا هن
- زندگي حادثا هِڪو پاڙو،
- زندگي چپ چاپ ايئن گذري پئي،
- دم ڏئي ويو دوا ٿيڻ تائين،
- وار پيشاني تان واريو ڪجهه نه ڪجهه،
- غم جي خمار ۾ آ ڪيڏو مٺو سُرور،
- تون جو ڦولار پويان ڦٽين ٿي پرهه!
- جو زندگي گذاريندو غم ڪري ڪري،
- اک تنهنجي بيان کان ٻاهر،
- پليان پيار کان سا به دل شاعراڻي،
- لفظ ڪهاڙا، جملا ڀالا، لهجا مارن ٿا،
- محبت، حسن، جواني، جلون جي حد ختم،
- سج به ٿڪجي ٻڏي ٿو پهاڙن پٺيان،
- چوٽ جي موٽ ۾ ملي ڪوتا،
- سونهن آدرش آجپي وانگيان،
- شاعراڻي خيال وانگر شاهڪار،
- جذبن جي نه جھل گاج، نه رک سير قيد ۾،
- حياتي گھڙيءَ جو ڳهر ئي ته آ،
- گھاوَ ڀرجن نه کڻي مرهم کان،
- شعر ناهي سهيڙجي ته ڪِئين،
- ڪاش! ڪنهن کي سڃاڻون مَرڻ کان اڳي
- خادم حسين جسڪاڻي
- ڄاڻ سڃاڻ
- وار کليل هن رئو ئي ڪونهي
- نفرت جو ذهنن جي اندر ڄارو ٿي ويو آ،
- زماني جي هرهڪ ڪهاڻي ڏٺئي!
- گاج تو وٽ وهي، ڄڻ ته مهراڻ آ،
- جيت تي مُرڪي، ۽ سڏڪي هار تي،
- سر تي آئي ماڻهو آ، ڇا ڇا ڪندو!
- منهنجي به يارو آهي هي خاڪ طبيعت،
- شيشي جي دل ۽ پٿر ميڙين ٿو جھول ۾،
- مُک مُک تي مُرڪ جو موڙ هجي،
- ظاهري هو شهر ۾ رهندو آ،
- هر نئين عيد تي هر نئين سال تي،
- وقت نه ڪنهن سان وير ڇڏيندو،
- هُو دل جو ايڏو سخت نه هو،
- تون پاڻ کان ڌار جو ڀانئين ٿو،
- ڳالهيون کريون ڪجن يا ڪي شڪ لڪائجن،
- تُنهنجي صُحبت جو هي اثر هوندو،
- بُک سُک ڪاٽِي روزن آڙ ۾، خوب نڀائي، سوچي ٿو،
- وڇونءَ وانگي هر پل هڻن ڏنگّ ماڻهو،
- ڪکائون گھر هوا سان وير، سياڻو ٿي!
- گيت
- گيت: هرڪو الڳ ٿو سوچي آهُون جُدا جُدا
- سڪندر علي لنڊ
- ڄاڻ سڃاڻ
- پيار جو ڪو راڳ ڇيڙجي
- سنڌ تنهنجا ڇا الم لکان،
- سنڌ جيجل جي گھيڙن گھٽن تي لکان،
- هن سنڌ جي نيڻن مان رڳو ڳوڙهو ڳڙي ٿو،
- ڪيڏي راحت آ تنهنجي لوليءَ ۾،
- اڄ سونهن ڪائي پسجي جيئن سوچ من جي مٽجي،
- سچ سڀن کي ٿو هتي وڻي،
- شاعري هڪ حسين فن آهي،
- خوف دهشت جاڳي پيوٿو من منجھان،
- پيار جي پينگهه تي ٿي جواني لڏي،
- نه کيڏو خون جي هولي،
- خواب ۾ پئي ڏٺم حور ڪمري اندر،
- ڪو به منظر نه تو سوا وڻندو،
- شاعري پنهنجي لاءِ ماني ٿئي،
- ڳوٺ دلڪش پرين اباڻو هو،
- محبت ۾ ائين دل رولجي ٿي،
- جي هلبو فاصلا ڪٽبا،
- اوهان کان پوءِ ٿي نيري،
- هير ٿڌڙي مٺا گھُلي آهي،
- محبت سان اچي وئي زندگي ۾ روشني آهي،
- شاعري اناج ٿي پوي
- زين العابدين کوسو
- ڄاڻ سڃاڻ
- وسارڻ هجي ها جي سولو وساري ڇڏيان ها
- جيون سارو سڏڪا آهون،
- ڪمرو، تصويرون ۽ تنهائي،
- گل ٽڙي پيا پرهه ڦٽيءَ جو،
- ايڏو ڇا لئه ويٺو آهين اداس،
- حسينن کان ڪبي ڪهڙي شڪايت،
- گهر جا ڪمرا خالي خالي،
- روڪ پنهنجي سار جي تون ڇاڙ کي،
- ڳاڙهن ڳلڙن مان جرڪي پيو ٿو جوڀن،
- سال صديون ٿي ويا،
- مزو ناهي نظارن ۾،
- هُو نچي جڏهن ڇير پائي پير ۾،
- روز ساريندو هوندين مٺا،
- ڪنهنکي چاهڻ ڏوهه ته ناهي،
- پياري پنهنجي پريت ڪهاڻي،
- ڪوڙي دنيا ڪوڙا ماڻهو،
- تنهنجي مجبوري سمجهان ٿو،
- پيار ڏئي پو ڌار ڪرڻ کي ڇا چئجي،
- دل ٿي منهنجي باغ بهار،
- منهنجا سارا خط ساڙي ڇڏ،
- وائي
- غلام حيدر گهايل لغاري
- ڄاڻ سڃاڻ
- درد جوڀن جو روپ بدلايو
- يادن جو پڙلاءُ ڏئي ويو،
- پيار مونکي انيڪ ڏي پيارا،
- سونهن ڪيڏو سرور آندو آ،
- منهنجي دل جي جناب خاني ۾،
- پاڻ هن جي نهار ٿي پياسين،
- ٻري مون ڪئي روشنائي زمانا،
- وقت جي گهڙيال جي ٽِڪ ٽِڪ،
- پنهجائپ جا رشتا ٽانڊا،
- سڪ ۽ پيار مان سڏي ڪوئي،
- وڇوڙي ساهه ساڙيو آ،
- درٻار عشق جي ۾ مهمان ڪيترا،
- وقت جو انتظار ٿا ڪريون،
- اسان وٽ سونهن آئي آ، لڳي ٿو عشق ڀي ايندو،
- دوستي ۾ دغا ڏسان ويٺو،
- سونهن ڏي دل رسا ڇنائي ٿي،
- نيڻ تنهنجا خمار آڇين ٿا،
- مون مان هُن جو ڌيان مٽجي ويو،
- اسان ڪنهن انتظاري ۾،
- حياتي سوڀاري ڪندو هل پرين،
- وائي
- بئڪ ٽائيٽل پيج
جِئين سيءَ گاهه ساڙيو آ.
جسم هو طور سينا جيان،
حُسن جي باهه ساڙيو آ.
سڄڻ جي آٿتن اڄ ڇو؟
منهنجو ويساهه ساڙيو آ.
هوا جي اک ڏيئي تي هُئي،
تڏهن اونداهه ساڙيو آ.
تڏهن آ دل منهنجي ”گهايل“،
جو عشق اٿاهه ساڙيو آ.