لفظ ڪهاڙا، جملا ڀالا، لهجا مارن ٿا،
ماڻهو ڪنهن کي ڇا ماريندو رَوَيا مارن ٿا.
هلندي پڄندي آهر هرڪو گھاو رسائي ٿو،
ڪڏهين ڌاريا ڪڏهين پنهنجا ويجھا مارن ٿا.
تنهنجو مقدر پاڻي کان پوءِ واڻ وٽڻ تائين،
او ڪاڇائڻ! تنهنجا مُڳليءَ دهڪا مارن ٿا.
من مان جيڪر ڪوري ڪڍجي محبوبا جي سار،
سانوڻ رت ۾ جُھڙ ڦُڙ وارا لمحا مارن ٿا.
روز آ ڌرتي، ٻولي، توڙي پاڻيءَ تي يلغار،
سنڌڙي تنهنجي آئيندي جا اُلڪا مارن ٿا.
شاعر بڻجي جڳ ۾ ”محرم“ ڪيڏو ڀوڳيون پيا،
ڪنهن جا نخرا ناز ته ڪنهن جا سُڏڪا مارن ٿا.