سڪ ۽ پيار مان سڏي ڪوئي،
دل ڊٺل کي اچي اڏي ڪوئي.
دل کي تنهائي پئي ڪپيندي آ،
ساٿ ڪنهنجو نه شل ڇڏي ڪوئي.
آهي واريءَ جي مُٺ جيان جوڀن،
حُسن تي ايڏو ڇو پڏي ڪوئي.
درد پنهنجن ڏنا اٿس شايد،
اڄ ٿو مجبور ٿي لڏي ڪوئي.
روح کي راحتون ملن موٽي،
پنهنجي سٿ ۾ کڻي گڏي ڪوئي.