محبت، حسن، جواني، جلون جي حد ختم،
تو وٽ اچي ٿئي ٿي رنگن جي حد ختم.
ٻئي نيڻ حسرتن مان ڏسندا ئي ٿا رهن،
جيسين وڃي ٿئي ٿي نظرن جي حد ختم.
هن طرف ڌڙڪندڙ دل، هُن ڀر به محبتي من،
ٿيندي ڪئين اياڻا! جذبن جي حد ختم.
وسعت طرف وڃن ٿيون هر دم حقيقتون،
تو صرف ڪئي آ پنهنجي سوچن جي حد ختم.
تنهنجي حسين هاٺي جھڙو غزل لِکان،
تخيل جي حد ختم، جت خيالن جي حد ختم.
دم ٿو ٻوساٽجي هن تنگ دل سماج ۾،
محبت خلاف ڪريون رسمن جي حد ختم.
هڪ شخص ڀوڳي ڀوڳي ان ماڳ تي پُڳو،
جاٿي لکيل ڏٺائين! جيون جي حد ختم.
ملبو ضرور ”محرم“ ڪنهن موڙ تي وري،
بس ٿئي نه روح وارن رستن جي حد ختم.