پليان پيار کان سا به دل شاعراڻي،
بيهارڻ گھرو ٿا بلندين تي پاڻي.
قبي تي نه بيهي سگھي نيٺ هدڙي،
جھليندي ٿڪم عشق کان دل اياڻي.
پرين جي اکين ۾ وڏو معجزو هو،
اسان هڪ جھلڪ مان ئي معراج ماڻي.
حسينن سان رهندو عشاقن جو رشتو،
گلن ساڻ پوپٽ جي ياري پراڻي.
اها منهنجي جانان ئي هوندي ڏسو جا،
اکيين نار پاڻي ويڳاڻي ويڳاڻي.
چٽي وٺ ڪي منظر ڦلارن جا شاعر!،
اجھو چيٽ جي کيٽ ڪئي موڪلاڻي.
رڳو رولڙن ۾ رهيو ”مير“ آهي،
پڙهي ڇا ڪبي تنهنجي آتم ڪهاڻي.