ٻري مون ڪئي روشنائي زمانا،
لڇان ٿو ڪکي پئي چڱائي زمانا.
وڏا ٽهڪ ڏئي، ڪوڙ خوشيون ملهايون،
صليبن تي لٽڪيل سچائي زمانا.
صدين جي سمايل آهي اڃ اندر ۾،
اڃان پيار سرڪي سوائي زمانا.
اندر جون اکيون کول ونحن و اقرب،
انهيءَ ۾ سڄي آ خدائي زمانا.
جڏهن سچ چوڻ دوستن کي لڳاسين،
ڏنگيندي رهي هيڪلائي زمانا.
اسان نور چئون ٿا بشر ناهي آقا،
اوهان جي اکين ۾ انڌائي زمانا.
ڏسون اڄ به ٿا ڪربلا آ لڳي پئي،
قهاري ۾ ڪانهي توائي زمانا.