پيار جي پينگهه تي ٿي جواني لڏي،
ها مڃيم وڇ ڪلي زور تي ٿي ڪُڏي.
عشق آهيان پهاڙن سان ٽڪرايان ٿو،
وڻ مان ناهيان جو طوفان ڀڃي ۽ مُڏي.
سونهن وارن جي ٻيڙي تي مان ڀي چڙهيس،
عشق پنهنجو پرين پو تري يا ٻڏي.
دل چيو آ گُھمون شهر تنهنجو پرين،
پاڻ اينداسين توڏي سڀاڻي جھُڏي.
حسرتن جي پکي جا پٽي پر پرين،
هاڻ چئين ٿو الاءِ نٿو ڇو اُڏي.
پيار دولت جو محتاج ناهي ”اداس“،
ڪنهن ته مُرلي کنئي بادشاهي ٿُڏي.