شعر ناهي سهيڙجي ته ڪِئين،
منتشر ذهن ميڙجي ته ڪِئين.
ڄاڱري ٻير جيئن سندس چاهت،
دل اڙيءَ کي نکيڙجي ته ڪِئين.
تنگ نظري جا هو ٻڌي ٿو بند،
سوچ تازي پکيڙجي ته ڪِئين.
حال حاڪم اڳيان ڪجي ڪهڙو،
ساز سانڊي سان ڇيڙجي ته ڪِئين.
مون کان ٻالڪپڻي جو دور کسيئه،
وقت! توساڻ جھيڙجي ته ڪِئين.
سونهن ۽ سنڌ شعر ۾ اوتيان،
عرش ڏاندن سان کيڙجي ته ڪِئين.